De Duitse verpleegkundige Niels zit vast. Hij wordt inmiddels verdacht van 100 moorden. Sandra krijgt de kriebels van het idee. ‘Dat zulke mensen tussen ons lopen, wat een rot idee!’
Maar dan scroll ik nog even naar het berichtje in het Nursing-nieuws over die andere verpleegkundige in de problemen. Dichterbij huis zelfs, in de provincie Groningen. Gewoon Nederland. Ik lees het bericht over haar besluit tot niet-reanimeren, waar dat wel had gemoeten. Ze is ontslagen. Ik ben daar altijd een beetje bang voor geweest; voor zo’n situatie als deze. Bang om fouten te maken. Een onbewaakt ogenblik met grote gevolgen. Maar ook bang voor als je ethisch niet op één lijn zit met de arts. En dan? Want wie heeft er gelijk als je hart zegt: ‘Wat doen we deze man aan?’ en je collega, de arts zegt: ‘dóórbehandelen!’
Natuurlijk moet je luisteren naar de behandelvoorschriften van een arts. Maar ik heb daar wel geregeld behoorlijk aan getrokken. Meestal in kleine dingen. Maar zo eens in de vijf tot tien werkjaren hadden we best een levensbelangrijk dilemma, de dokter en ik. En dan?
Ik lees ook dat er een verpleegkundige in een verpleeghuis in Nederland een waarschuwing kreeg. Ze zou een sepsis niet hebben herkend. Ik lees het verhaal. Maar ik denk niet meteen ‘foei!’ Zitten strafmaatregelen mij dan ook op de hielen? De verpleegkundige verpleegde een vrouw van 90 jaar. De dochter was erg boos dat de verpleegkundige de achteruitgang van haar moeder die nacht niet had herkend als sepsis. Natuurlijk. Natuurlijk ben je boos als je moeder sterft. En zeker als ze onnodig heeft geleden. Daar had wat mee gemoeten, met dat lijden. Maar had deze verpleegkundige de sepsis niet herkend? Of dacht ze: deze mevrouw moet niet naar het ziekenhuis? En als dat laatste het geval was, had ze daar dan recht op? Als de mevrouw van 90 jaar het zelf niet meer kan zeggen. Als haar dochter bang is haar moeder te verliezen en dus alles uit de kast wil, inclusief een ziekenhuisopname. Als je als verpleeghuisverpleegkundige weet wat er aan ondraaglijk lijden vastzit aan een ziekenhuisopname. Het vervoer, gehobbel, de onrust, prikken, slangen, rennen, trekken. Als je denkt te weten wat het beste is, weet je het dan niet beter dan de arts? Of familie zelfs?
Ja, wie ben ik? En wie was zij? En wie was die Groningse verpleegkundige die dus besloot niet te gaan reanimeren, omdat dat niet in het belang was van die arme meneer van 72 met darmkanker en leveruitzaaiingen? Ook dat mag natuurlijk nooit. Maar ik heb gevoeld wat zij voelde: moet dit echt? Ik heb altijd keurig gedaan wat moest. Met soms beton in mijn handen en schoenen. Denkende dat het niet in het belang was van mijn patiënt. Maar het moest en ik wilde geen straf.
Maar wie nu gelijk heeft…?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account