Sandra ziet hoe collega’s dagelijks bijna nog een uur vrijwilligerswerk doen en bereikbaarheidsdiensten draaien voor € 0,50 per uur. Geven we onszelf weg voor niks?
ING-meneer Ralph Hamers zou vijftig procent meer salaris krijgen. Dat lijkt mij ook wel wat. Vakbonden strijden er al hard voor. Voor betere arbeidsvoorwaarden voor verpleegkundigen. Werken in de zorg zou met een hoger loon een beter imago krijgen. En dan komen er weer meer collega’s, zo luidt het actieplan.
Een andere hooggeplaatste meneer, minister Hugo de Jonge van volksgezondheid, zegt daarover dat ‘de salarissen niet het probleem zijn’. Nee, niet een probleem voor de minister. Die verdient veel meer. (Waarom is dat eigenlijk? Omdat hij zich niet serieus genomen voelt als minister met het loontje van een verpleegkundige? Is daar iets mis mee dan, minister?)
Nou ja, ik ben best tevreden met mijn salaris. En de zorgkosten zijn al niet te betalen. Ik ben geneigd om te zeggen: ‘Laat die loonsverhoging maar zitten’. Maar dat is dom. Iemand met mijn bescheiden salaris hoeft zich helemaal niet druk te maken over de hoge zorgkosten. Daarvoor wordt minister De Jonge immers riant betaald. Maar ik hoef niet per se meer salaris. Ik word liever in dit beroep serieuzer genomen in andere dingen. Zo draaien mijn collega’s bijvoorbeeld bereikbaarheidsdiensten. Ze worden betaald voor ieder uur dat ze daadwerkelijk uitrukken. Gaat de telefoon niet, dan krijgen ze vier procent van hun uurloon. Mijn collega onthoudt zich ‘s avonds van wijn en feest, gaat op tijd naar bed en staat om zes uur op om fris en helder te kunnen denken bij telefonische noodoproepen.
Ze krijgt daarvoor vijftig cent per uur. Wauw. Vijftig cent? Mijn dochter van elf weigert voor dat bedrag nog de klusjes in huis. Zo’n beloning schreeuwt minachting en onverschilligheid. Net als volgend voorbeeld. Ik spreek een team van verpleegkundigen dat elke dag om zeven uur start met wassen en medicijnen delen. Ze hebben daarbij natuurlijk rapportages nodig voor essentiële aandachtspunten. De baas staat echter niet toe dat ze om zeven uur lezen en dan later aan de slag gaan bij de cliënten. Ze beginnen om half zeven, in eigen tijd. Dan kunnen ze kwaliteit bieden. Die kwaliteit gaat ten koste van rust, slaap, gezin.
Net als de kwartieren die ze niet mogen opschrijven, elke keer als ze langer doorwerken. Als werk net niet af is, als ze naar huis willen. Dat is voor jezelf. Kortom, dagelijks doen deze verpleegkundigen ook nog bijna een uur vrijwilligerswerk.
Dat heet toewijding. Want dat hoort bij het verpleegkundige beroep. Net als een salaris dat een minister niet wil hebben. Geld dat we verdienen met mensen in leven houden en waarvoor we grote verantwoordelijkheden dragen. Geld waarmee we balanceren, rekenen, slangen inbrengen. Waarvoor we wakker liggen, piekeren, risico’s lopen.
Nee, ons beroep wordt absoluut niet serieus genomen, lós van dat salaris. Niet door de minister. Maar ook niet door onszelf, elke keer dat we iets van onszelf weggeven, voor niks. Misschien moet minister De Jonge daar maar even over nadenken, vannacht, als hij in eigen tijd wakker ligt van dit onrecht.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account