Selma loopt stage in een revalidatiecentrum. Een cliënt barst in tranen uit. Wat moet ze doen?
Twee weken geleden ben ik begonnen met een nieuwe stage op de leerafdeling in een revalidatiecentrum. Veel van de cliënten komen revalideren nadat ze een heupfractuur hebben opgelopen en weer moeten leren lopen met hun ‘nieuwe’ heup. Ook zijn er cliënten die komen herstellen tijdens of na hun chemokuur, cliënten die komen herstellen na bestralingen en cliënten die een beenamputatie hebben gehad.
Mijn eerste dag krijg ik een scala aan nieuwe indrukken. Ik zie veel jonge collega’s; leerlingen die net als ik in hun derde of vierde jaar verpleegkunde zitten.
De huiskamers in het revalidatiecentrum zien er anders uit dan in het verpleeghuis waar ik een jaar geleden stage liep. Het verschil is dat de cliënten hier weer beter worden, de muren zijn daarom neutraal, niet vol met schilderijen en tierelantijntjes zoals in het verpleeghuis. Ik vind het een leuk idee dat door de multidisciplinaire samenwerking en de inzet van de cliënt zelf, hij uiteindelijk gewoon weer naar huis gaat.
Ik begin met de ochtendzorg en ik pak kleding uit de kast en wil deze klaarleggen. ‘Zuster, zegt de cliënt. ‘Dat wil ik vandaag helemaal niet aan hebben, ik wil dat setje dat daar klaar ligt.’ Gegeneerd leg ik de zelfgepakte kleding terug. Deze mensen zijn hartstikke goed bij. Dat is heel wat anders dan mijn stage op de pg-afdeling. Ik betrap mezelf erop dat ik veel dingen automatisch overneem, maar dat is hier juist níet de bedoeling. De cliënten moeten zelf doen wat ze kunnen, zodat ze thuis weer net zo zelfstandig zijn als toen ze weggingen.
De revalidatiezorg verandert. Kom ook naar het Revalidatie Congres en check of je kennis up to date is. Kijk hier >>>
Een paar dagen later heb ik mijn eerste avonddienst ooit. Ik breng meneer naar bed als hij opeens in huilen uitbarst. Hij vertelt over hoe vervelend hij het vindt dat hij bij alles om hulp moet vragen. Bij het plassen, iets in de prullenbak gooien… zelfs het smeren van zijn eigen boterham gaat soms lastig. Hij is nou al een jaar bezig met hetzelfde probleem, en weet niet of hij ooit nog weer de oude kan worden.
Terwijl ik naar meneer luister, spoken alle geleerde gesprekstechnieken door mijn hoofd. Moet ik nou een oplossing bedenken? Het probleem beamen? In een paar seconden wik en weeg ik de mogelijkheden. Dan pak ik een stoel en besluit te reageren zoals ik denk dat goed is; meneer het gevoel geven dat hij gehoord wordt, dat hij even zijn verhaal kwijt kan. Een oplossing is nu niet het juiste om te geven, maar een luisterend oor wel.
Diep van binnen zou ik een potje willen meehuilen. Het blijft een uitdaging om niet té veel als mens, maar als verpleegkundige te reageren op emotionele situaties.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account