Is het de niet aflatende papierstroom die vanuit beleidsmakers, zorgkantoor en andere organisaties op ons afkomt? Is het de soms langzaam draaiende molens van het CIZ waar indicaties op zich laten wachten?
Is het de overheid die het begrip ‘kaasschaaf’ een heel nieuwe invulling heeft gegeven, namelijk doorschaven tot de kaaskorst ook verdwenen is? Is het de zogenaamde marktwerking in de zorg die niks meer blijkt te zijn dan een ordinaire bezuiniging?
Zijn het de verzekeringsmaatschappijen die niet kijken welke behandeling een cliënt nodig heeft, maar de kleine lettertjes in de verzekeringen opzoeken om onder die behandeling uit te komen? Zijn het de leidinggevenden van de thuiszorginstellingen die – vaak onwetend van wat er op de werkvloer speelt – beslissingen nemen die ten koste gaan van werkplezier en efficiëntie?
Natuurlijk speelt dat allemaal mee, maar waar ik met het meest aan erger is aan de onmacht die ik ervaar om er daadwerkelijk iets aan te doen! Een van mijn collega-bloggers heeft daar al veel woorden aan besteed, maar ook dat heeft tot niets geleid.
Ik zou zo graag zien dat alle verpleegkundigen en verzorgenden zich bundelen in bijvoorbeeld een politieke partij, en dan bij deelname aan de Tweede Kamerverkiezingen zorgen voor zoveel Kamerzetels dat er wel naar ons geluisterd moet worden.
Want daar moet het kennelijk toch allemaal veranderen! Als werkers in de zorg willen we toch ook doorpakken: geen zachte heelmeesters zijn, maar duidelijk zijn in diagnose, doel en actie?! Carpenito heeft er een fraai boek over geschreven, maar nergens vind ik een oplossing voor het probleem waar de verpleging en verzorging zelf mee zit: WE WORDEN NIET GEHOORD!
En zolang we maar blijven klagen en geen actie ondernemen, zal het ook nooit beter worden.
Ik ben t met je eens, Jos! Ik gil me een ongeluk, maar word niet gehoord. Wat dacht je van onze eigen politieke partij: de hartkamer. En dan die kamer helemaal zien te vullen met (verpleegkundige) mensen met hart voor de zaak! Voor de wereldzaak, maar in het bijzonder voor de gezondheidszorg. Laten we binnenkort eens met de vakbond(en) bekijken wat onze mogelijkheden zijn. En als we het verplegen dan, door alle frustraties (even) niet meer zien zitten… dan gaan we fulltime politiek bedrijven!
Tsja, daar wringt de schoen he!? Klagen doen we wel met zijn allen maar krachten bundelen ho maar!
Is het angst misschien, of iets anders….? Ik weet het niet!
Staken vinden we a sociaal en daardoor hebben ze ons nou precies in de tang, als ik zou staken dan staak ik vooral om een collega extra zodat er weer gewandeld kan worden om maar iets te noemen!
een blog naar mijn hart
ik ben al een jaar bezig met de tekorten in de zo erg
tekort aan personeel tekort aan tijd enz, enz.
en inmiddels gebundeld door heel nederland;met organistaties/aktiegropen die zich inzetten tegen de marktwerking en de tekorten in de zorg..
wij hebben een petitie en die gaan wij 12 mei aanbieden in den haag
interesse ?? kijk op http://zorgtekorten.hyves.nl (met meer dan 14.000 leden;door heel nederland)
: STA OP VOOR DE ZORG
wij moeten er SAMEN zorgen dat ons beroep weer mooi wordt
en de zorgvrager weer de zorg krijgt die nodig is
want op het moment is het schrijnend in de zorg
en daar kunnen wij alleen maar SAMEN wat aan doen
door op te staan voor de zorg
door heel nederland eens wakker te schudden
en de regering te laten merken dat wij dit niet langer nemen
dat er wat moet veranderen
DAT WIJ ONZE ZIEKE/GEHANDICAPTE/OUDERE MEDEMENS NIET TEKORT MOGEN DOEN
—————————————————————-
als je ons wil helpen om 40. 000 ondertekeningen voor de petitie te verkrijgen ;onderteken dan onze petitie ;
zie op
http://www.zorgcrisis.info/Petitie/Petitie.htm
alvast bedankt