Verpleegkundigen zijn rare wezens. Niet alleen zijn ze moeilijk in een profiel te vatten; ook hebben ze gekke voorkeuren. Zo zijn er ruim 45 verpleegkundigen die zich aanmelden voor werk in een euthanasiekliniek. Wie wil nou de dood als werk?
En waar verpleeg- en zorgonkundigen hun tenen krommen als het gaat om wel of niet reanimeren, heeft een ‘kundige’ daar wel één of twee meningen over. Over leeftijdgrenzen en of prins Friso wel of niet zo ontzettend lang gereanimeerd had moeten worden.
Er wordt een reanimatiepolsband bedacht. Omdat er nu iemand gereanimeerd is, waarbij dat niet had gemoeten. En dat vind ik – als pleeg en mens – een bijzonder kwalijke zaak. Waarbij ik niet oordeel over de mensen er omheen toen. Maar wel een gedachte heb over de polsband. Hoe dan ook, besluiten collega’s dat de roodheid van de band vooral in strijd is met de privacy. Ook weer zo’n lastig ding. Niemand mag je gedachten over je behandelingsbeperkingen kunnen zien, maar het moet wel overal bij hulpverleners bekend zijn…
Dan is er een dame van 88 jaar met een ‘niet reanimeren’ tatoeage. Ook daar denken ik en de mijnen dan uitgebreid over na. Ik denk: als een mevrouw van die leeftijd zich laat tatoeëren, dan is ze vrij zeker van haar niet-reanimeren. Het is nogal duidelijk: haar lichaam en hart; afblijven dus. Dan zegt een jurist weer dat het niet rechtsgeldig is en wordt deze mevrouw met tatoo straks gemasseerd, bovenop haar tatoeage.
Ik hoor patiënten die met hun dokter op papier hebben gezet: onder die voorwaarden wil ik niet leven. Ik weet nooit goed wat ik daarop moet antwoorden. Ik knik altijd maar en hoop dat het in mijn dienst niet verder aan de orde zal komen. Want komt puntje bij levensbedreigend paaltje, dan heeft zo’n patiënt volgens mij vrij weinig aan al dat papier met gehandteken.
Is er namelijk onvoldoende lijden aan de hand, volgens de dokter, dan verliezen de papieren alle waarde. Natuurlijk kun je dan nog comfort krijgen en fantastische zorg. Maar moet iemand de mensen thuis niet vertellen dat dat wat anders is dan euthanasie?
De meeste leken stappen over onderwerpen rondom de dood graag en gauw heen. Ik ken veel verpleegkundigen die het er heel passievol geregeld wél over hebben. Voor ons is dood levensnormaal. Het hoort bij ons, net zo logisch als geboorte. Zonder al dat geen leven; punt uit.
Voor mij is de dood een ding om te respecteren; net als het leven. En om goede afspraken over te maken. Over muziek eventueel of kistkleuren, maar vooral over de tijd dat je danst op die afgrond. Die dans kan lang duren. En de dood kan je stevig op de tenen stappen. Maar je kunt in ieder geval afspreken of je lijdt of leidt…
Sandra werkt op een longafdeling in het noorden van het land en blogt wekelijks over haar werk en leven als verpleegkundige in het ziekenhuis. Ze blogt al sinds 2006 voor Nursing.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account