Onverwachts snel kwam haar wens om te werken in een academisch centrum uit. Janneke, verpleegkundige vertelt over niertransplantaties bij het AMC, hoe ze vriendschappen sloot op deze afdeling en elke dag weer geniet van het samenspel met haar collega’s.
Droombaan werd waarheid
Het was altijd al mijn droom om in een academisch ziekenhuis te werken, en dan het liefst binnen een specialisme van Interne Geneeskunde. Ik dacht alleen dat ik daar een paar jaar ervaring voor nodig had, maar dat viel wel mee, dus op mijn vierentwintigste had ik mijn droombaan gevonden.
“Je ziet mensen een tweede kans krijgen dankzij een nieuwe nier, dat maakt dit specialisme heel bijzonder.”
Dat het specifiek Niertransplantatie en Nefrologie werd, is puur toeval, maar wel heel erg gaaf. Ik werk veel met patiënten die een niertransplantatie hebben gehad, daar doen we er meerdere per week van. Je ziet mensen een tweede kans krijgen dankzij een nieuwe nier, dat maakt dit specialisme heel bijzonder. Ik ben echt blij dat ik op een vrolijke afdeling als deze terecht ben gekomen, dat besefte ik niet van tevoren.
Nieuwe vriendschappen
Als ik mijn werk in één woord moet omschrijven is het ‘samenspel’. We werken heel nauw en goed samen, je staat er nooit alleen voor. Iedereen is behulpzaam, je kunt altijd bij iemand terecht als je ergens mee zit en we hebben een goede feedbackcultuur. Die openheid waardeer ik heel erg.
“We helpen elkaar inhoudelijk met het werk, maar ook mentaal. We steunen elkaar door dik en dun.”
Je merkt pas echt wat je aan je collega’s hebt op het moment dat er heftige dingen gebeuren. Iemand uit ons team had onlangs wel drie patiënten waarbij van alles mis ging. Dat je er dan bent voor diegene geeft haar energie en maakt het allemaal wat makkelijker. Dus we helpen elkaar inhoudelijk met het werk, maar ook mentaal. We steunen elkaar door dik en dun.
Daarnaast hebben we ook heel veel lol met elkaar, ook dat is samenspel. We halen grappen en grollen uit en doen regelmatig leuke dingen samen. Veel collega’s zie ik ook naast het werk. Ik kan wel zeggen dat hier echt vriendschappen zijn ontstaan. Dat maakt de sfeer op de afdeling heel goed.
Een groot samenspel
Het samenspel strekt zich verder uit dan alleen directe collega’s. Je werkt hier met artsen, studenten, fysiotherapeuten, diëtisten, maatschappelijk werkers en ga zo maar door. En je patiënten natuurlijk, eigenlijk is het verblijf van een patiënt één groot samenspel, ook met de familie. Soms willen ze bijvoorbeeld niet uit bed komen, maar is beweging essentieel voor het herstel. In principe is de patiënt de baas, maar wat hij wil is niet altijd goed, dus dan ga je samen met de familie proberen hem te stimuleren. Dat is tenslotte in het belang van de patiënt zelf.
“Als verpleegkundige kun je niet zonder artsen, maar zij beseffen ook dat ze niet zonder ons kunnen. Die wederzijdse erkenning is heel fijn.”
Een ander mooi voorbeeld van samenspel vind ik de artsenvisite. Met de zaalartsen en supervisoren tackel je dan alle problemen die spelen bij je patiënten. Samen beslis je welke onderzoeken je gaat doen en welke medicijnen nodig zijn. De artsen vragen ook echt om de kennis van de verpleegkundigen. Als verpleegkundige kun je niet zonder artsen, maar zij beseffen ook dat ze niet zonder ons kunnen. Die wederzijdse erkenning is heel fijn.
Ja, je komt heel wat mensen tegen op een dag, dat maakt het ook zo leuk. Sommige collega’s willen heel snel verder leren en doorstromen, maar ik heb het erg naar m’n zin hier en kan het iedereen aanraden!
Wil je meer weten over werken bij het AMC? Bezoek onze website www.werkenbijamc.nl
We maken graag kennis met jou.
Deze bijdrage valt niet onder de verantwoordelijkheid van de redactie
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account