We zijn allemaal mensen met ieder hun eigen smaak. Zo is dat ook in de zorg.Toch?!
Tja, we hebben allemaal zo onze voorkeuren. Spruitjes is voor de een het summum van culinair genot, de ander krijgt spontaan slechte jeugdherinneringen als hij de lucht alleen maar ruikt.
Zo hebben wij ook allemaal onze voorkeuren als het gaat om onze zorgvragers. Elke verpleegkundige of verzorgende kan ze aanwijzen. Cliënten waar je graag naar toe gaat, en cliënten waarvan je denkt: ‘gelukkig, vandaag even niet.’ De kunst in ons beroep is om dat niet te laten merken tijdens je werk. Empathie speelt hoogtij, je eigen mening even op de achtergrond en dan lukt het wel.
Soms wordt het je heel gemakkelijk gemaakt om ergens graag langs te gaan. Zo herinner ik me van enkele jaren terug een echtpaar. Geboren op het Indonesische eiland Java, en eind jaren veertig, begin jaren vijftig naar Nederland gekomen. Hij was bij ons in zorg. Hun aanleunwoning was het beste te betreden via de voortuin, want de slaapkamerdeur stond daar overdag altijd open. Dat waren ze zo gewend, op Java.
Onze behandeling van meneer duurde een kwartier, en intussen was zijn vrouw in de keuken bezig met opruimen, voorbereidingen voor het eten, de afwas. Af en toe kwam er een vraag of een opmerking vanuit de keuken. Meneer lag op het bed, en wij raakten zo aan de praat. Hij vertelde over de acht collega’s die hij al had gezien. ‘Ik heb er nog twee niet gehad’ meldde hij vrolijk. Aan een van mijn collega’s had hij namelijk de namen gevraagd zodat hij het kon bijhouden. Hij noemde mij bij voorkeur meneer Jos…
De zorg bij hem had een zogenaamde dwangtijd. Rond negen uur was prima. Tot op een gegeven moment zijn vrouw aangaf, dat zij ‘s ochtends al vroeg wakker waren: half zeven, dus mochten wij in het vervolg ook wel om 08.00 uur komen. ‘Dan gaat u zeker ook vroeg naar bed?’ vroeg ik aan meneer. ‘Zo rond een uur of negen, ja.’ Voordat ik de kans kreeg om te zeggen dat ik dan het vroege tijdstip van opstaan begreep, vervolgde hij: ‘Ja, maar dan slapen we nog niet. We nemen dan nog even de dag door, praten over vroeger. Weet je, mijn vrouw en ik hebben samen op dezelfde middelbare school gezeten, maar hebben elkaar toen nog niet ontmoet.’ En hij vertelde een anekdote uit hun jeugd.
Ik stel met het tweepersoonsbed voor (niet veel breder dan 1 meter 40) en zie beiden daar liggen, met elkaar pratend. Ruim zestig jaar getrouwd en dan nog elke avond de tijd nemend om uitgebreid echt met elkaar te praten.
En bij elk bezoek kwam er een nieuw verhaal. Ik realiseer me nu weer hoe mooi het vak is wat wij hebben, en hoeveel energie je put uit ontmoetingen zoals deze!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account