Het wordt een lange hete zomer! En dan doel ik niet op de door de weerprofeten voorspelde weersverwachting met temperaturen tot ruim boven de dertig graden.
Nee, het gaat er hevig aan toe in ons werkveld, zelfs in heel Nederland. We knippen los, bezuinigen, herstructureren, gaan terug naar de bedoeling, ontslaan en vrezen dat het een lieve lust is.
Het is duidelijk dat we met zijn allen moeten inleveren. Het is net als in een gewoon huishouden: als je meer uitgeeft dan er binnenkomt, dan ga je op een gegeven moment in de schuldsanering. Beetje kort door de bocht, maar zo gaat het nu ook met de Nederlandse economie. En het lijkt erop of de zorg daar extra de dupe van wordt. En dan niet alleen de werknemers, maar ook de cliënten, die ineens veel zekerheden zien wegvallen.
De verzorgingshuizen verdwijnen, eigen bijdragen gaan omhoog. De WMO gaat naar de gemeentes. Het budget wordt dan ook gelijk drastisch gekort. Het in april gesloten Zorgakkoord levert veel discussie op. Hulp in de huishouding wordt sterk beperkt, waardoor veel ontslagen vallen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het lijkt op de economische crisis in begin jaren ’80. 639.000 werkelozen was toen het absolute dieptepunt van de door de oliecrisis veroorzaakte problemen. Nu lijkt de oorzaak te liggen bij de in 2007 ontstane bankencrisis.
Maar goed, wat doen we vervolgens met zijn allen? We gaan pal staan voor ons eigen kleine werkgebied, en hopen daarmee werkeloosheid, vermindering van budget, en bevriezing van salarissen te voorkomen. We pakken het probleem niet gezamenlijk aan, maar stellen prioriteiten bij eigen belangen. Bijvoorbeeld: miljarden worden uitgegeven aan nieuwe straaljagers. De JSF moet er komen, want ‘op eigen beveiliging mag je niet bezuinigen’. Miljoenen zijn over de balk gegooid bij het Frya-debâcle.
Het wordt hoog tijd dat we met zijn allen de werkelijke problemen aanpakken. Voor mij ligt die in het gebrek aan de wil om er samen uit te komen. Zoals een cliënt het onlangs goed wist te verwoorden: ‘Vroeger deed je alles samen: in je gezin, je familie, de buurt, zelfs het hele dorp. Nu lijkt de wereld op te houden bij je eigen voordeur!’
En ja, dat betekent dat er moet worden bezuinigd en opnieuw gestructureerd. Doe dat dan wel op een handige manier (een slecht voorbeeld is het losknippen van persoonlijke verzorging en verpleging in de thuiszorg). Dan kunnen we – net als na 1983/1984 – over een paar jaar zeggen: ‘gelukkig zijn we er met zijn allen uitgekomen!’
Wil je reageren? Registreren kan heel eenvoudig én gratis.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account