Communicatie is de hoeksteen van ons werk, niks meer en niks minder.
Empathie, vakkennis, inzicht. Enkele van de vaardigheden die zijn verweven in ons vak, maar als het op het gebied van de communicatie niet goed loopt, dan kun je het wel schudden.
Zomaar een voorbeeld uit het scala van wat mis kan lopen. Huisarts belt, dat hij de volgende dag een pompje met morfine wil starten bij een client. ‘Ik heb hem alvast besteld, komt morgen in huis.’ Huisarts spreekt af de volgende dag te laten weten met welke dosis hij wil beginnen.
De volgende dag rond 11.00 uur. Familie van de client belt waar we blijven; het pompje zou toch in de ochtend worden aangesloten. Collega vraagt of het pompje er al is. Antwoord is ontkennend. Collega belt facilitair bedrijf. ‘Ja de aanvraag is ontvangen, maar we dachten dat jullie de pomp wel uit het depot zouden meenemen’.
Familie belt nog een keer. ‘Er is zoveel pijn, het pompje moet toch echt snel komen.’ Even later de huisarts aan de telefoon: ‘Ik ben net bij de familie geweest. De situatie is rustig.’ Mijn collega vraagt hoe laat het pompje moet worden aangesloten. Huisarts geeft aan, dat het einde van de middag prima kan.
Vervolgens stap ik in mijn dienst om 1600 uur binnen, en mij wordt verwijtend gezegd: ‘Dat werd tijd! Jullie zouden vanochtend al komen!’
Natuurlijk kende ik de voorgeschiedenis – nog – niet, dus ik kon alleen maar aangeven dat mij was gevraagd rond deze tijd langs te komen.
Je snapt dat mijn ‘valse start’ van de palliatief/terminale zorg bij de familie een heel naar gevoel geeft. Naar ons als verpleegkundigen, en – als ze later verteld wordt hoe de vork echt in de steel zit – ook naar de huisarts.
Palliatieve zorg in de terminale fase kun je niet over doen. Er bestaat dan geen ‘volgende keer beter’. En juist in deze fase moet de communicatie klip en klaar zijn. Geen twijfel, duidelijkheid!
Dit voorbeeld zal uiteraard met de huisarts worden besproken. Blijft een gemiste kans…
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account