‘Intoxicatie 180 pcm’, las ik in de rapportage. Mijn eerste contact als verpleegkundige met een suïcidepoging. Ik was hier vrij koel onder, totdat ik las dat deze patiënt in hetzelfde jaar geboren is als ik.
Op dat moment werden mijn gedachtes even weggeblazen. Het enige wat rondspookte was ‘1993’. 18 jaar en jezelf bijna van het leven beroven. Ik was benieuwd naar deze jongen, want in de rapportage stond alleen dat hij via de SEH was opgenomen en dat hij in een asielzoekerscentrum woonde. Ik wilde graag één ding begrijpen, waarom?
Voor het gemak noem ik hem even Fahim. ‘Goedemorgen, ik ben Quinten’, zei ik, geassisteerd door mijn tensiemeter en thermometer. Hij lag er slapjes bij en oogde vrij misselijk, maar toch draaide hij zich om en zei: ‘Ik ben Fahim’.
-‘Hoe gaat het Fahim?’
-‘Een beetje hoofdpijn.’
Vervolgens deed ik de controles, die prima waren.
Fahim was een stille Afghaanse jongen, maar naarmate hij mijn gezicht vaker zag werd hij spraakzamer. Ik pakte een stoel en ging bij hem zitten. Hij vertelde dat hij al vier maanden in Nederland woonde. Fahim had veel stress want hij zou worden overgeplaatst naar een andere AZC. Taalgevoel had hij, want hij beheerste de taal aardig goed.
Om de spanning wat te verlagen kreeg hij toestemming om – onder begeleiding – even te roken, ik ging mee. Fahim vertelde tijdens het roken wat hij onder andere had meegemaakt. Tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit iemand ontmoet die zoveel ellende en verdriet heeft moeten verwerken als hij. En toch zag ik mijzelf in Fahim. Fahim die elke dag in de spiegel wordt geconfronteerd met het andere leven, het leven van ellende en verdriet.
Ik voelde als medemens en persoon een deel van zijn pijn. Een superklein deel, want wat weet ik van oorlog, maar toch voelt het zo rot. Ik zou mij niet kunnen, willen en durven voorstellen hoe het voelt om die volledige bagage – op je achttiende – te dragen.
Fahim werd na een nacht ontslagen, medisch gezien was de behandeling klaar. Maar zijn levensverhaal en verdriet raakten mij. Ik begreep hem een beetje, en daarmee ook steeds meer waarom hij niet meer wilde leven.
Quinten Manuel is derdejaars mbo-v. Twitter: @quintenmanuel
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account