De werkdruk in de zorg is hoog, dat is geen geheim. Verpleegkundige Daniëlle vertelt hoe zij die druk persoonlijk ervaart.
De werkdruk in de zorg is hoog. Dat is geen geheim. Dat weet iedereen. In de media is dat op dit moment een hot topic. Het ziekteverzuim is nog nooit zo hoog geweest. Het is hard werken, zowel geestelijk als lichamelijk, met een hoge verantwoordelijkheid.
Waar mensen werken, worden ook fouten gemaakt. In de zorg kan dit ernstige of zelfs dodelijke gevolgen hebben. Ik ervaar vooral dat ik erg veel ‘moet’. Zaken die de wet en de overheid en het ziekenhuis hebben bepaald. Ik ‘moet’ klinische lessen volgen, mijn mail checken en beantwoorden, ik ‘moet’ in een werkgroep, vergaderingen bijwonen, mijn handelingen up-to-date houden, leerlingen begeleiden, veel administratie, ik ‘moet’ controles uitvoeren en dan de controles van de controles controleren. Dit alles vaak in de uren dat je werkt. Natuurlijk is het laatste punt iets uitvergroot, maar het geeft wel een gevoel aan. Naast dit alles heb je de taak waar je dit vak eigenlijk voor hebt gekozen: de zorg voor je patiënten. Want dat vind ik natuurlijk het belangrijkste. Ook hierin ‘moet’ ik natuurlijk veel. Ik werk op een complexe afdeling met erg zieke patiënten. Als ik iets verkeerd inschat kunnen de gevolgen ernstig zijn. Ik ‘moet’ dus mijn aandacht hierbij houden. De patiënt goed observeren en hierop anticiperen. Ik ‘moet’ tussen de regels door kunnen lezen en ook zien wat de patiënt NIET zegt. Dus dan heb ik mijn tijd en aandacht voor hen hard nodig.
We ‘moeten’ steeds meer, maar we ‘moeten’ ook een hoogwaardige kwaliteit van zorg leveren. En dat gaat niet allemaal tegelijk. Daar wringt de schoen. Tijdens mijn diensten voel ik me regelmatig een jongleur die tien ballen in de lucht moet houden. Je kunt ze niet laten vallen, want de gevolgen kunnen ernstig zijn. Ik word vaak wel tien keer weggeroepen bij een patiënt. Een vraag hier, een medicijncontrole daar, een andere patiënt heeft mij ‘even’ nodig. Er zijn heus nog wel eens momenten of een dienst dat we wel even tijd hebben, maar die zijn schaars. Die momenten, daar zouden we er veel meer van ‘moeten’ hebben. Om je werk goed te kunnen uitvoeren zoals het zou ‘moeten’, heb je meer personeel nodig. En dat is een landelijk probleem. Mijn collega zei laatst: ‘Het is net alsof ik met een auto zonder wielen van A naar B moet rijden.’ Dat gaat niet. Maar het ‘moet’ wel. De wielen, meer personeel dus, zijn het hulpmiddel om bij punt B te komen. Maar meer personeel is er niet. En zonder wielen kom je niet vooruit. Maar het zal toch ‘moeten’.
Als er in de zorg fouten worden gemaakt door een te hoge werkdruk, dan zou de oplossing moeten zijn dat er meer collega’s bij komen. De zorg zou aantrekkelijker ‘moeten’ worden gemaakt en daar is geld voor nodig. Dan pak je de oorzaak aan en bestrijd je niet alleen de symptomen. Verpleegkundigen zijn harde werkers, maar ‘moeten’ wel worden gekoesterd. Voordat het voor sommigen van hen te laat is, en waardevolle krachten zich ziek gaan melden, terwijl dat niet altijd nodig is geweest.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account