Kim Wevers is verpleegkundige in een verpleeghuis als covid-19 uitbreekt. De pandemie met al zijn gevolgen voor bewoners en collega’s breekt haar uiteindelijk op.
Begin maart vindt covid-19 zijn weg in het verpleeghuis waar ik werk. Binnen een kleine 8 weken worden 25 bewoners ziek en overlijden er 18. Veel collega’s vallen uit en zijn tot op de dag van vandaag niet aan het werk.
Familieleden zijn bang, een dochter die aan het sterfbed van haar moeder zit deelt haar angst. ‘Ik durf mijn moeder niet te knuffelen. Wat als ik ook besmet raak?’ Niet lang daarna sterft de bewoonster. De dochter is ontroostbaar.
Met collega’s onder elkaar bespreken we dagelijks onze angst om ziek te worden. Ikzelf ben nooit positief getest, maar verschillende collega’s moeten zelfs naar het ziekenhuis voor behandeling. Dan komt het extra dichtbij.
Mijn kinderen krijgen thuisonderwijs van opa en oma, omdat mijn man net als ik een vitaal beroep heeft. Voor dag en dauw ga ik naar het werk, om ‘s avonds thuis te komen en de kinderen nog net in bed te stoppen.
’s Nachts slaap ik niet meer. Ik beleef de dagen opnieuw en ben bezig om de volgende hectische dag door te nemen.
Op een dag wordt het me te veel. Net voor lunchtijd ben ik onderweg naar een bewoonster om haar morfine te geven. Bij binnenkomst zie ik dat mevrouw is overleden. Een gevoel van verdriet overmant mij. Deze vrouw is in stilte en alleen gestorven.
Ik neem het mezelf kwalijk, of dat nou terecht is of niet. Een collega vangt me op om even te gaan zitten. Dit lucht op. Maar omdat ik de enige verpleegkundige in huis ben, moet ik nog naar een andere bewoonster om ook haar morfine te geven. Ook zij blijkt in stilte te zijn overleden. Ik kan het niet bevatten.
Die dag heb ik op weg naar huis alleen maar gehuild. Met pijn in mijn hart meld ik me de volgende dag ziek. Mijn huisarts stuurt me meteen door naar de psycholoog. De diagnose: burn-out. Wat?! Ik ben hier de verpleegkundige die voor iedereen moet zorgen. Hoe kan ik nou ziek worden?
In de periode die volgt ga ik door een diep dal. Ik voel me waardeloos. Want ik kan niet werken maar voel een enorme drang om mijn collega’s te ondersteunen.
Ben ik wel een goede verpleegkundige? Heb ik alles gedaan wat ik kon? Uiteindelijk zie ik in dat mijn gezin, dat ik heb verwaarloosd, voorop moet staan, samen met mijn gezondheid. Ik leer voor mezelf opkomen en krijg mijn eigenwaarde terug.
Met knikkende knieën kom ik na 4 maanden voor het eerst op de werkvloer terug. Op dat moment dringt tot me door dat dit niet meer de plek is waar ik kan werken. Het leed dat hier geleden is moet ik achter me laten.
Inmiddels heb ik een nieuwe start gemaakt in een ander verpleeghuis. Hier is nog geen covid-uitbraak geweest. Mocht dit toch gebeuren, dan weet ik nu hoe ik mij beter kan weren tegen alle stress. Ik ben een sterkere verpleegkundige geworden.
Lees ook deze verhalen van verpleegkundigen over hoe 2020 hun leven een bijzondere wending gaf:
Idsert raakte zelf besmet met corona en heeft nog diverse restklachten
Ellen wilde door meedoen aan Frontberichten laten zien waar alle maatregelen voor nodig waren
Annerieke en Bo verloren hun collega-verpleegkundige Boy aan covid-19
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account