Op het randje van 2012 schrijf ik nog een laatste blog. Omdat het kan. Omdat ik nog besta, ondanks de Maya-voorspellingen. Ik heb 21 december overleefd.
Tja en net als alle andere overlevenden, kijk ik deze week terug op het jaar. Nog even alle hits op een rijtje met Matthijs van Nieuwkerk, lachen om alle nieuwsfeiten met Guido Weijers. En ik, verpleegkundige, blader nog eens door Nursing.
Kent u deze nog: de zorgkundige, het reanimatiepolsbandje, de doucheslangzaak, de clostridiumhond? Ik leerde ze allemaal kennen in het afgelopen jaar.
Er was een 84-jarige vrouw die haar verpleegdiploma haalde. Maar er waren er ook een aantal die hun papieren in moesten leveren. Vanwege het stelen van opiaten of het patiënten injecteren met bleekmiddel. Ja, het gebeurde allemaal in 2012.
We hebben het nogal eens over geld gehad, dit jaar. Alles wordt duurder, zorgen groter, schulden hoger. Per 2016 gaan verpleegkundigen niet meer verdienen. Bevroren salaris. Een geldplafond. Maar verpleegkundigen uit het Langeland Ziekenhuis hebben nog meer pech. Die kregen deze december zelfs hun gebruikelijke salaris maar voor de helft. En hun baas – nog veel erger – kreeg deze december helemaal niks. Het wordt nog erger, als je nagaat dat die arme man deze maand zo’n €40.000 misloopt. Veel meer dus, dan de plegen.
Over bazen gesproken: in de ouderenzorg lopen de topinkomens nog altijd op, lees ik in juni. December bericht echter dat de politiek in gaat grijpen. Binnenkort mogen zorgbazen niet meer verdienen dan 1,3 ministers. Moeten die arme, verantwoordelijke bazen zich ineens zien te redden met een schamele €182.000 euro. Afschuwelijk.
Wij plegen zijn dus niet de enige die inleveren. We zijn wel één van de weinigen waarbij voor 1 op de 3 beroepsgenoten een burn-out dreigt. Misschien wel, omdat we allemaal zo piekeren of er straks nog wel een pensioen voor ons is, aan het eind van heel lang heel hard werken. En eigenlijk is dat piekeren helemaal niet nodig waarschijnlijk, want met deze werkdruk halen we mogelijk dat pensioen toch niet.
Maar dan lees ik dat een tevreden verpleegkundige zijn of haar patiënt gelukkig maakt. En daarmee valt eigenlijk voor mij al het andere nieuws weg. Gelukkig zijn. Wensen wij niet iedereen de afgelopen dagen alvast een gelukkig nieuw jaar? Gelukkig. Zoals onze patiënt, als wij van ons werk genieten. Weten we nog wat het is? Gelukkig.
Gelukkig kan ik zeggen dat ik weet hoe gelukkig voelt. Ook in mijn werk. Juist in mijn werk. Mensen die je naam onthouden, die hopen dat je morgen weer komt. Die je diep in je ogen kijken om hun ‘dankjewel’ over te brengen. Kletsen in de baas zijn tijd. Met een patiënt gewoon. Maar stiekem lekker niet over ziekte. Nee, over weer, huisdieren, kleinkinderen, een goed boek of toneelstukken. Dat kan. Ik kan mensen even laten glimlachen. Ik kan mensen dingen laten vergeten. Ik kan mensen tillen, zonder handen, met wat woorden. Gelukkig.
Als onze wereld dan niet eindigt, zoals de Maya’s zeiden, laten we dan alle beloofde hoge werkdruk, geldzorgen en burn-outs ook ongelijk bewijzen. Ik ga voor een Nieuwjaar met gelukkige patiënten. Dan ben ik een tevreden mens!
Gelukkig Nieuwjaar!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account