Hier zit ik me een beetje behoorlijk schuldig te voelen; met griep, in mijn huis in plaats van bij mijn hardwerkende, arme collega’s.
En nee, ik weet dat ik niet doelbewust een griep ingeademd heb. Ik weet dat ik liever ‘blij werkende’ was dan koortsig en snotterend, hoestend en niezend. Maar ja, feit is dat ik op de bank hang voor tv-programma’s die ik anders was misgelopen, omdat ik moest wassen en rennen, regelen en praten.
Ik liep ooit met een temperatuur van 39,9 graden celcius over de afdeling. Tot patiënten mij hun bed en collega’s naar hun voorhoofd wezen. Toen heb ik mij maar op laten halen door het thuisfront. ‘Dat overkomt me niet weer’, bedacht ik me toen.
Bovendien las ik dat het inademen van maar drie griepdeeltjes genoeg is om besmet te raken. Als een vliegtuig met één grieppatiënt aan boord drie uur aan de grond staat met een kapot ventilatiesysteem, dan krijgt 72% van de passagiers in de daaropvolgende drie dagen griep! En vliegtuig of verpleegafdeling: een zuster of reisgenoot met griep wil je daar niet treffen. Dus voortaan meld ik mij vooráf ziek.
En dan krijg ik nu te horen dat het echt vreselijk druk is. Het regent opnames, onze harmonicabedden gaan open (bedden waar niemand ligt en geen personeel voor is, tenzij we tot de rand toe vol liggen). Ze hadden eigenlijk méér personeel nodig, maar het geeft helemaal niet hoor, dat ik me nou óók nog ziek meld. Beterschap!
Dus hier zit ik. Nog altijd luid blaffend te hoesten, mijn neus lekt en ik ben kortademig als een longpatiënt. Ik weet dat ik voldoende concrete redenen heb om me ziek te melden. Maar zal ik tóch anders morgen maar even een beetje gaan helpen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account