Plots zie ik op Nursing.nl dat het medisch beroepsgeheim dagelijks wordt geschonden. Artsen en verpleegkundigen praten bij de balie op de afdeling over opgenomen patiënten. Verzekeringsmaatschappijen vragen om medische informatie bij declaraties van artsen. Medische gegevens worden soms bij het oud vuil neergezet.
Zelf heb ik er ook moeite mee om alles ‘geheim’ te houden. Tijdens de cursussen die ik geef op het gebied van palliatieve zorg is het heel gemakkelijk om uit je talloze praktijkvoorbeelden te putten. En soms geef je dan bij dat voorbeeld iets teveel informatie weg waardoor het wat gemakkelijker wordt om gebeurtenissen en personen aan elkaar te linken.
Kijk, als ik het heb over de toenmalige minister uit Indonesië die in het ziekenhuis waar ik in de vorige eeuw werkte, was opgenomen, dan is dat wel terug te leiden. Daarom vertel je dan ook niks over die persoon.
Soms helpt het om leeftijden, geslacht, woonplaats e.d. te veranderen, zodat de waarde van het voorbeeld voor je cursisten bewaard blijft. Maar goed, je hoofd loopt regelmatig vol met allerlei informatie die je geheim moet houden (of waarvan je het vertrouwelijke karakter moet begrijpen). En soms schiet er dan eens wat tussen door. Of vind je het erg moeilijk om er niets over te zeggen.
Gelukkig ben ik nog nooit met het beroepsgeheim in de fout gegaan. En ik hoop dat tot mijn pensioen vol te houden. Maar hoe reëel is het om die volledige geheimhouding vandaag de dag nog te eisen. Als bijvoorbeeld de patiënten hun Facebook vol zetten met die details, of in 140 Twittertekens hun medisch leed op het internet bloot geven?
Als we toch alles overhoop aan het gooien zijn, dan ook het absolute beroepsgeheim maar bij het grofvuil?!
Jos Kaldenhoven is verpleegkundige in een VVT-team | Twitter: @broederjos
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account