Soms zijn er zorgsituaties die je bijblijven en waar ik me soms afvraag: ‘Hoe zou het nu toch zijn bij dat gezin? Ieder van ons heeft dat wel, en in de loop der jaren ben ik natuurlijk al best wel wat gewend. Maar soms…
‘Wat kom je doen?’ De mevrouw die dit vraagt zit aan de keukentafel, speelkaarten in de ene hand en een sigaret in de andere. Ik ben op goed Brabantse wijze via de achterdeur naar binnen gekomen.
En ik antwoord voor de vierde keer die week: ‘Ik kom kijken hoe het met uw man gaat.’ Haar steevaste antwoord: ‘O, je komt dus niet voor mij?’ En mijn vaste antwoord: ‘Nee, nu niet’. Soms vraag ik haar wel: ‘Hoe gaat het met u?’ En haar reactie is dan meestal in de trend van ‘Goed, maar ik kom liefde te kort, en die ga jij me geven!’ En vervolgens gaat ze door met haar kaartspelletje, samen met de mantelzorger.
Soms kom je in een palliatief terminale situatie terecht, waar je nog niet eerder mee bent geconfronteerd. In dit geval was de client een terminale man, en woonde de dementerende echtgenote nog thuis met ondersteuning vanuit het PGB en veel mantelzorg.
Na een dag of vier gaat mevrouw mij herkennen en noemt me ‘de assistent van de dokter’. Mevrouw vraagt regelmatig aan me of haar man beter wordt. ‘Ik ben bang van niet mevrouw’ is mijn antwoord. ‘Zijn er dan geen pilletjes voor, want toen ik ziek was kreeg ik een pilletje, en toen was ik weer beter’. Haar regelmatig herhaalde, goedbedoelde advies aan haar man om uit bed te komen en een gebakken eitje te eten, was al lang aan dovemans oren gericht.
Daags nadat haar man bediend is, kom ik vroeg in de ochtend binnen. Mevrouw zit in haar stoel bij het bed, heeft zijn hand vast en zegt tegen haar man dat hij niet weg mag. ‘Je moet bij me blijven! Ik zal bidden dat je niet weg mag.’ De familie rond het bed, de zuster en ik slikken enkele keren heftig, want mevrouw lijkt zich te realiseren wat aanstaande is: het overlijden van haar man. De bediening van gisteravond heeft bij deze vrouw toch nog het een en ander losgemaakt. Ze had al eerder aangegeven dat bidden tot Onze Lieve Heer zou helpen.
Mijn voorzichtige voorstel om dat dan te gaan doen, werd door haar (en de familie) direct opgevolgd. Het kruisteken werd gemaakt en een Onze Vader en een Wees Gegroet volgden.
En in het bed lijkt haar man nauwelijks te reageren op wat er in zijn directe omgeving gebeurt, maar ongetwijfeld heeft hij het meegekregen. Twee dagen later is hij rustig ingeslapen. En zijn vrouw was verdrietig en vol onbegrip.
En al schrijvend bekruipt me de gedachte: ‘Hoe zou het met deze dementerende vrouw zijn? Woont ze nog thuis met hulp? Of niet? Hoe zal de begrafenis zijn verlopen? Hoe heeft ze het opbaren van haar man thuis ervaren?
Het laat je soms niet los!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account