Een paar dagen geleden heb ik een gesprek met de leidinggevende over het feit dat zij een hogere zzp voor moeder heeft aangevraagd zonder daar met mij, als 1e contactpersoon, over te praten of toestemming te vragen. Ik kreeg een mail van de evv’er, een paar weken geleden: dat er een hogere zzp was aangevraagd, vanwege “dat roken”, zoals de evv’er mailde. Omdat ik weet dat ik daar, als 1e contactpersoon van een cliënt met Alzheimer, toestemming voor moet geven, reageerde ik verbaasd. Na wat heen en weer gemail vroeg ik naar een kopie van die aanvraag. De evv’er kwam er niet uit en verwees mij naar de leidinggevende.
Tijdens het gesprek met de leidinggevende leg ik uit dat ik, als verpleegkundige die werkt in een verpleeghuis, de zzp-systematiek ken en ook wel begrijp dat zij meer uren zorg hebben aangevraagd voor moeder. “Het gaat er mij ook niet om dat jij het hebt aangevraagd, het gaat mij er om dat je dat gedaan hebt zonder met mij te overleggen”, zo is mijn betoog. Uiteindelijk geeft zij toe dat ik gelijk heb: “Normaal gesproken moet je aan de cliënt/patiënt toestemming vragen, dat kan je moeder niet meer, dus had ik het aan jou moeten vragen!”
Vrijdag, om 11 uur ’s avonds, ik lig al in bed en slaap bijna, gaat de telefoon. Het is moeder, die mij zegt dat zij vroeg naar bed gaat omdat zij moe is. Natuurlijk zeg ik dat zij dat vooral moet doen, en dat ik haar morgen, zaterdag, weer kom opzoeken. We wensen elkaar welterusten en ik leg de telefoon neer. Ik verbaas mij er nog steeds over dat moeder mijn telefoonnummer nog uit haar hoofd weet!
Zaterdagochtend wordt ik door de dienstdoende gediplomeerde van de afdeling gebeld. Zij heeft de huisarts gebeld, want moeder is erg benauwd en hoest veel. Dit is al de 3e of 4e pneumonie in 2 maanden tijd, het gaat niet goed met moeder.
Ik rijd snel naar het verzorgingshuis en tref nog net de huisarts aan, die moeder even wat zuurstof heeft laten geven, omdat zij zo benauwd was en een slechte saturatie had. Er is sprake van opname in het ziekenhuis, maar moeder knapt zo snel weer op van de zuurstof dat er, na overleg met de longspecialist over een kuur antibiotica en een flinke stoot prednison, besloten wordt dat zij toch thuis kan blijven, gelukkig! In de loop van de middag knapt moeder zelfs zo veel op dat zij even onder de douche gaat en haar haar wast en heerlijk schone kleren aantrekt. Dan helpt zij mij ook nog met haar bed verschonen . Daarna is zij wel moe, maar geniet dan van een kopje thee en een sigaretje.
Vandaag, zondag, wordt ik weer gebeld door dezelfde gediplomeerde, die ik gisteren uitgebreid heb gecomplimenteerd omdat zij zo adequaat heeft gehandeld. Vandaag heeft zij de waarnemend huisarts op verzoek van de huisarts van zaterdag gebeld, om door te geven hoe het met moeder gaat. De verzorgende vraagt aan mij of ik toestemming geef om moeder in het ziekenhuis op te laten nemen als moeder geen eten en drinken meer tot zich wil nemen, wat zij tot nu toe gelukkig wel doet! Gelukkig is mijn dochter inmiddels bij mij en samen zeggen we heel duidelijk: “Nee, geen opname in het ziekenhuis om die reden”. Het kan wel, een zorgvuldige communicatie!
Hanneke Ikking, verpleegkundige en mantelzorger
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account