Ik hoor en lees een heleboel onrust bij mijn vakgenoten. Ontevredenheid over tijd per patiënt en te bieden kwaliteit. De zorg zou ‘verloederen’ en ‘we moeten het niet langer pikken.’
Ik ben slechts een Sandra . Eén verpleegkundige op de vele. Okee, mijn stem reikt iets verder dan die van de mensen die geen blogs schrijven. Mijn noodkreten worden gehoord. Maar meestal door de directie van mijn ziekenhuis. Niet door mensen die met mij de strijd aan zouden kunnen gaan.
Tenminste, mijn baas reageerde op mijn blog. Mijn lezende collega’s niet. Ik ontving vijf reacties na mijn oproep: ‘Laat massaal weten wat er mis is op jouw werkvloer!’ Vijf, waarvan één van mijzelf.
Prima, dacht ik. Misschien valt de onvrede mee. Ik besloot het er dan ook bij te laten. Maar de laatste reactie op mijn blog bleef mij bezig houden. Iemand schreef anoniem: ‘Ik ben sterk geneigd te staken. Ik ben het geklaag van mensen zat. Wie begint er als leider met staken?’ De vraag luidde of ik de eerste stap wilde zetten.
Tja, als blogger trek ik verpleegzorgen naar mij toe. Ik ben benieuwd naar wat er leeft en wil ieders mening weten en laten horen. Een leider voel ik mij niet. Maar moet ik hier toch niet iets mee?
Vrijwel niemand reageerde op mijn blog ‘Wie komt mij redden?’ Dit is dan ook mijn laatste oproep aan collega’s en daarna houd ik erover op. Ik wil best meedenken en –strijden. Maar vind je het nodig?
Moet er gestaakt worden? Is het nodig? En is er een goed alternatief voor staken, zonder dat het patiënten schaadt?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account