In het kader van de rol van coach begeleidde ik vorig jaar een eerstejaars leerlingverpleegkundige. Een week lang ging ze met mij mee de wijk in.
Uiteraard zette ik mijn beste beentje voor en liet haar alle ins en outs van het vak zien. Niet alleen liet ik haar meekijken bij het katheteriseren, maar ik legde haar daarbij natuurlijk ook het één en ander uit.
Eigenlijk was ik blij als ze iets niet wist. Dan kon ik dat tenminste uitleggen, waarbij ik dan mezelf kon testen of ik het überhaupt wel allemaal zo goed wist. In het begin van de week liep het allemaal op rolletjes. Ik had het gevoel dat ik mezelf echt nuttig maakte en een positieve bijdrage leverde aan haar leerproces. Dat was ook zo, bleek naderhand.
Maar aan het einde van de week moest ik mij toch eens achter de oren krabben toen die vraag kwam over het verschil tussen twee soorten oogdruppels en de specifieke werking daarvan. Ik had de ervaring uit voorafgaande stages dat wanneer de begeleider een vraag niet kan beantwoorden de verantwoordelijkheid terug wordt gelegd bij de leerling. Zo liet ik haar dus de namen van de oogdruppels opschrijven en verzocht haar een en ander zelf op te zoeken.
Dat had ze keurig gedaan, want de dag erna kon ze mij een globale beschrijving van haar bevinding geven.
Aan het einde van de week evalueerde ik met haar begeleidster en toen voelde ik me stiekem al een gediplomeerd verpleegkundige.
Die week heb ik echt heel veel geleerd: het niveau van de leerling inschatten, het op een effectieve manier begeleiden van een jongerejaars, maar ook het graven in je eigen verworven kennis.
En dan blijkt dat je toch nog hier en daar een steekje laat vallen. Maar mag dat niet? Je gaat toch pas echt leren na je diplomering, zeggen ‘ze’.
Heb jij al eens een jongerejaars leerling begeleid? Waar liep je tegenaan of wat viel juist mee?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account