Onze afdeling draait voor vijftig procent op leerlingen. Stagiaires. Vio’ers. BOL- en BBL’ers. Of hoe ‘die mensen’ tegenwoordig ook heten. Met hun POP en leerpakketten onder de arm, bestormen ze de werkvloer. Lijsten met kerncompetenties duizelen mij voor de ogen.
De aankomende succesvolle verpleegkundigen trekken aan mijn jas. Mag ik leren? Voed mij met kennis. Opgejaagd door hun gretigheden, strooi ik informatie in de rondte.
Na een aantal dagen begin ik wat te wennen aan de nieuwe paardenstaarten en grote ogen in. Ik leer de namen die horen bij de onzekere blikken of dikke mappen vol evaluatieverslagen. De rust in mijn hoofd keert terug. En hetzelfde gebeurt bij de ‘nieuwen’. Het nieuwe is eraf. Ze beginnen een eigen mening te geven. Spreken me soms (per ongeluk?) tegen.
Ik verwonder me over de vele kanten die het op kan gaan. Leerpunten, aanmoedigingen, groter groeien of hard vallen. Ik zie het allemaal gebeuren. Maar hoe de leerlijnen ook stijgen of dalen, je raakt aan ze gehecht. Leerlingen worden collega’s. Ze gaan mij dingen uitleggen. Dingen leren.
Grappig hoe ik me nog herinner dat mijn begeleiders tijdens stages zeiden: ‘Je houdt me scherp.’ Nu ben ik degene die scherp wordt gehouden. Ik hoop maar dat ik in hun ogen (nog) geen vastgeroeste pleeg ben. En o, wat ga ik mij ineens oud voelen. Nét zelf van de HBO-v gekomen.
Ik kijk achterom. Blijkt het ineens alweer bijna zeven jaar geleden. Verloren en onzeker. Met een diploma op zak. Ik mocht mijzelf verpleegkundige noemen. Maar voelde me dat nog niet. Wat ben ik daarna nog vaak op mijn snuit gevallen. Omver gegleden. Of geblazen. Wat heb ik nog een aantal maal gedacht dat ik het nooit zou leren.
Nu ben ik ineens één van de ‘ouden’. Praat ik over kinderen. O, wat kon ik mij vervelen als leerling. Omdat die gediplomeerden allemaal praatten over tandjes en mobiliteit van hun spruit. Wat had ik ermee? Nu zijn we dus zeven jaar verder. Daar sta ik. Twee stevige, zelfverzekerde leerlingen in mijn kielzog. Of eigenlijk ik in de hunne.
Zij houden de boel draaiende. Geven míj feedback. Doen me versteld staan.
Er is veel veranderd. Aan opleidingskreten. Werkplannen. Leerpunten. Houding en uitstraling. Kan ik het allemaal nog bijhouden? Het zit me in ieder geval op de hielen. Niet lang meer en dan haalt de jeugd van tegenwoordig arme, ouwe ik in.
En jij? Ben je spiksplinternieuwe leerling? Aanstormend verpleegtalent? Of eeuwenoude zuster die de nonnen nog heeft meegemaakt? Waar sta jij op de verpleegladder?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account