Als verpleegkundige zit je, naast familie, op de eerste rang aan een sterfbed. Niet zelden komen mij in die hoedanigheid laatste wensen ter ore. Nog één keer een hond zien. Nog een laatste sigaret. Maar wat dacht je van deze: ‘Beëindig mijn leven, asjeblieft’?
Ik kijk de boksfilm ‘Million dollar baby’ en zie hoe een jonge, sterke vrouw door een onsportieve klap ineens alleen nog maar haar gezicht kan bewegen. Ze vraagt haar beste vriend: beëindig mijn leven. En ik denk: die vraag ken ik. Hij is mij ook gesteld. Of door familie: ‘Wilt u alstublieft mijn vader meer morfine geven?’ want ‘ik kan zijn lijden niet aanzien’ of ‘zo had hij dit niet gewild.’
En de dokter wil zo af en toe weleens euthanasie toepassen, na uitgebreid overleg. Maar zeker niet altijd. Soms is palliatieve sedatie nog een acceptabele tussenoplossing. Soms moet een uitgeputte, oude, zieke, dame naar een psychiater. Kennelijk is het afwijkend als je niet meer verder wilt met een lichaam, naasten en energiehuishouding die je in de steek laten.
Als je in een stervend lichaam zit, dat weigert op te houden met bestaan, dan heb je een probleem. Niet meer kunnen, maar ook niet stoppen. Wat moet je?
En zo krijg ik af en toe de vraag tot actief beëindigen van een leven. En ik begrijp het. Ik zal niet zeggen: ik zou het doen. Maar ik overweeg het weleens. Nee, nooit zal ik een strafbaar feit plegen. Maar o, die afschuwelijke verhalen… het verdriet… de machteloosheid… de menselijkheid… en ik heb alle middelen en kennis om het diep dreunend leed te stoppen…
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account