De politie staakt, want de politie is boos. Ze willen geld. Drie procent loonsverhoging of zelfs meer.
Een collega en ik hebben het er toevallig over. ‘Wij verdienen ook niet zoveel meer dan de politie,‘ zegt mijn collega-vriendin. ‘Zelfs als je tien jaar schaal 50 draait kom je net een beetje boven het salaris van een agent. Dan zit je nog maar bij de 3000 euro per maand. Waarom gaan wij niet staken?’ ‘Wij verpleegkundigen zijn veel te lief’, verklaar ik ons gedrag. ‘Dat is nou eenmaal onze cultuur’. Want hebben wij niet altijd medelijden met patiënt of collega? Zondagsdienstjes moeten de oplossing zijn. En dan tegen de patiënt: ‘vandaag heb ik geen tijd voor een NANDA-diagnose als angst, verdriet of onzeker toekomstperspectief. Vandaag geen verpleegplan maar het “help-uzelf-plan”.
Maar een stakende politie zet wel aan tot stakende verpleegkundigen. Zo is te lezen op nursing.nl. Meer salaris willen we. ‘Als zij dat kunnen, dan wij ook’, wordt er gedacht. Dertigduizend verpleegkundigen hebben hetzelfde salaris als de politie. Dus verwachten de bonden actie. Ik ben geen staker, nooit geweest ook. Jezelf naar het Malieveld verslepen en petities afgeven bij de minister gaat mij te ver. Ik heb daar niet zoveel mee. Ik stem liever links in hoop op beter.
Staken: hoe denk jij erover; ga jij staken? Maakt het nog uit welke politieke voorkeur je hebt?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account