Er zijn mensen die hun werk met gemak doen. En er zijn mensen die niet begrijpen dat er mensen zijn die hun werk met gemak doen. Sommigen snakken naar uitdaging en verandering, waar anderen schietgebedjes doen voor voorspelbaarheid en stilte.
En al deze mensen zitten in de verpleging. En al deze verpleegkundigen worden ouder. En al die oudere plegen in alle kleuren en voorkeuren, die moeten mee in de denderende trein die gezondheidszorg heet. Zij rijden via station ‘efficiency’ om uiteindelijk te belanden op eindbestemming ‘frustratie-en-vermoeidheid’.
Voor een jonge (ahum) pleeg als ik is de zorg al niet meer bij te benen soms. Maar wat dacht je van de jonge plegen van vroeger? Zij die inmiddels alles weten en iedereen kennen, maar moeten werken met oudere spieren, botten en batterijen. Die voelen zich net zo moe als ik soms, plus dertig.
Mijn verpleegkundige baan is volgens mij niet geschikt voor verpleegkundigen boven de [zelf invullen] jaar. Ja, iedereen mag zelf bepalen waar zijn of haar keerpunt ligt, maar al dat denken, sjouwen en steeds opnieuw wielen uitvinden, wordt op een bepaald punt te zwaar.
En ik heb stoere zestigplus-collega’s die met gemak hun werk nog doen. Ik oordeel ook niet voor een ander. Maar ik voel wel mee met mijn ouderwordende collega’s. Zij die financieel door moeten, maar lichamelijk of geestelijk niet meer zo goed kunnen.
Ik stel voor om al die collega’s een senior-plusfunctie te geven. Al die verpleegkundigen die jaren fanatiek en toegewijd werkten een baan aanbieden met gelijk salaris, maar zonder veel druk en tillen. Laat hen bijvoorbeeld samenwerken met een jongere collega. Zij zijn vraagbaak en continuïteit, terwijl de jongeren van hen leren en voor hun lopen. Of creëer een afdeling waar de druk lager ligt en geef mensen die dat willen, daar een plekje.
Mijn baas knikt. Allemaal goed en wel, zegt zij, maar je persoonlijke beperkingen zijn je eigen zorg. Mijn baas vindt dat collega’s weten dat in verplegen geen toekomst ligt. Rond je veertigste moet je daarom, volgens haar, bedenken wat je wilt. Dan kies je ander werk, zoals je ook een toekomstproof-huis aanschaft zonder drempels en trappen. Of je doet het niet en moet dan acuut verhuizen als je je werk niet meer volhoudt op je vijf- of zestigste.
Ik maak mij over het algemeen geen zorgen over ouder worden. Zij die ouder worden krijgen rimpels, zij die geen rimpels krijgen worden niet ouder. Da’s ook geen goed teken. Laat mij dus lekker rimpelen en laat zwaartekracht en boterosie maar (voorzichtig!) losbarsten. Ik hoop echter dat ik voor mijn toekomst ander werk verzin. Want wat nu als ik ook wel zie dat ik het allemaal niet meer zo goed kan. Wat als ik zie dat anderen het ook zien. Wat als ik mijn salaris gewoon nodig heb en ondertussen patiënten of collega’s niet meer optimaal kan helpen.
Waar laat men de fantastische verpleegkundigen van nu in de toekomst?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account