Na mijn vorige weblog is het gelukkig langzaam maar gestaag beter gegaan met mijn moeder. Twee weken na de laatste antibioticakuur kwam de huisarts langs om naar de longen te luisteren. De huisarts belde mij zelf op om te zeggen dat ze tevreden was. De longen klonken schoon en het was niet nodig om een thoraxfoto te laten maken, dat zou zo’n gesleep worden met moeder. ‘Het zou iets anders zijn als wij je moeder verdachten van een longcarcinoom, maar daar heeft ze geen verschijnselen van, dus gaan we ook geen foto laten maken.’ Ik was het daar gelukkig mee eens. Wel is moeder gestart met prednison, omdat zij de hele winter een beetje aan het sukkelen was, slecht at en zich moe voelde. Na overleg over de nadelen daarvan en hoe die te ondervangen, heb ik de huisarts met een gerust hart opgehangen.
Ondertussen ben ik flink aan het nadenken geweest over de beslissing om moeder wel of niet over te laten plaatsen naar een verpleeghuis. Man, kinderen en een groepje collega’s/vriendinnen hebben gediend als praatpaal en mij een spiegel voorgehouden. Om het MDO dat ik had aangevraagd voor te bereiden, heb ik de gezondheidsrisico’s van moeder in kaart gebracht, samen met mijn dochter. Die risico’s kwamen o.a. neer op hygiëne, probleemgedrag (verbale agressie, maar ook zich terugtrekken op haar kamer en nergens aan mee willen doen) en het vele roken.
In de tussentijd ging moeder zich, wellicht door de prednison, steeds beter voelen. Ze genoot ervan om op haar kamer te zitten met de poes op schoot, ultieme geluksmomenten voor haar! Maar ze deed ook mee aan activiteiten, zoals een feestelijke Valentijnsactiviteit voor alle bewoners in de grote recreatieruimte. Toen mijn dochter langskwam wilde ze zelfs niet mee naar boven, naar haar kamer (wat natuurlijk prima was!). Verder eet ze alle maaltijden samen met de andere bewoners van haar woongroepje. En geniet daar ook van, zo zeggen de verzorgenden.
De evv’er heeft, ter voorbereiding van het MDO, de geestelijk verzorger van het huis gevraagd nog eens een gesprek met moeder te voeren om te onderzoeken hoe (on)gelukkig ze is in haar huidige situatie.
Gisteren was het MDO. De SOG, de evv’er, mijn dochter en ik hebben samen de gezondheidsrisico’s van mijn moeder in kaart gebracht en besproken. Uit het verslag van de geestelijk verzorger bleek dat moeder zich erg thuis voelt, soms verdrietig en eenzaam is en niet als een kind behandeld wil worden. Vooral het feit dat zij steeds moet vragen om haar sigaretten zit haar dwars. Het verhaal bracht heel duidelijk en herkenbaar mijn moeder (en de oma van mijn dochter) in beeld.
Het besluit is genomen, moeder blijft waar ze nu is. Als de gezondheidsrisico’s te groot worden spreken we opnieuw over mogelijke overplaatsing naar een verpleeghuis. Bijvoorbeeld wanneer ze veel hulp nodig zou krijgen bij de ADL, met een tillift geholpen moet worden, probleemgedrag gaat vertonen dat voor de andere bewoners een dagelijkse verstoring van hun leefomgeving wordt en voor medewerkers niet meer te hanteren is. En het roken? ‘Tja’, zei de SOG, ‘natuurlijk is het zo dat minder roken minder prikkeling geeft, maar dit is een vrouw met Alzheimer die zo verslaafd is aan haar sigaretje, dat moeten we haar niet meer afnemen. Veel afleiding geven en veel mee laten doen met activiteiten, als zij wil, dat is voor deze mevrouw het beste. En als zij lekker op haar kamer wil zitten en ze vraagt om een pakje sigaretten, ook al heeft ze er die dag al 1 of 2 gehad, loop desnoods dan even mee om te kijken waar het pakje ligt dat eerder gegeven is. Dan voelt deze mevrouw zich niet betutteld en wel serieus genomen.’
Moeder heeft zich ingeschreven voor een bustocht, aanstaande vrijdag, naar een tingieterij. Ik ben zo benieuwd of ze uiteindelijk meegaat en of ze ervan geniet!
Hanneke Ikking is verpleegkundige en mantelzorger van haar dementerende moeder. Zij schrijft over haar ervaringen met de thuiszorg en de verpleeghuiszorg.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account