Alweer een poosje hoort bij onze reuma ook een daghospitaal. Daar stromen mensen binnen voor een aantal uren infuus, een stroomstoot door het hart of een lumbaalpunctie. Het daghospitaal brengt een totaal andere dynamiek met zich mee. Dat maakt het verpleegkundigen best lastig soms.
Zo komen er steeds meer patiënten die wijzen waar het infuus moet. Jij hebt natuurlijk je opleiding gevolgd om optimaal te kunnen bepalen welke infuusvloeistof op welke plek het beste werkt. Maar jouw patiënt heeft inmiddels ook al drie jaar iedere zes weken een naald in zijn vaten gevoeld. Wie is in dat geval de expert?
Mag een vader of vriendin uren blijven, als een patiënt nerveus is voor het prikken van een infuusnaald en zich altijd akelig voelt tijdens het inlopen van zijn reumaremmer? Mijn afdeling hanteert de regel dat we ‘bezoek’ vriendelijk doch dringend verwijzen naar andere ruimtes. Omdat we continu de kamer in en uit moeten lopen met een dynamap. Die kan niet langs al die voeten en stoelen. Ook vrezen mijn collega’s dat al het vrolijk gekwetter hen af zal leiden van dubbelcheck of veranderen van infuusstanden. En zijn 8 mensen per zaal niet een beetje druk voor sommige patiënten?
Een volgende patiënt komt chagrijnig binnen. Voor hij een hand geeft, waarschuwt hij mij: ‘Jij gaat mij niet prikken, wijfie. Dat kan je wel vergeten. En ik wil een stoel bij het raam.’ Ik kan een aantal dingen doen. Ik kan geruststellend proberen de patiënt te manipuleren tot ik mag prikken. Ik kan onmiddellijk een bekendere collega voor hem zoeken. Ik kan meneer zijn houding ter sprake brengen, met alle gevolgen die het heeft voor onze samenwerking. Maar wat is juist? Mag je niet gewoon een dagje sikkeneurig en kieskeurig zijn, als je naar het ziekenhuis moet?
Een aantal patiënten stellen een stilte-coupé voor. Zij zitten absoluut niet te wachten op de ziektehistorie van zaalgenoten of flauwe grappen van familie. Andere patiënten brengen taart mee, omdat zij hun infuusgenoten eindelijk weer zien, na 6 weken. Die maken er iets gezelligs van. Het gaat ten koste van de rust, maar zij vergeten bijna dat ze in het ziekenhuis zijn.
Zal ik mijn patiëntenzaal verbouwen? Stiltestoelen links, stamtafel rechts? Of kamer 9 ‘rustruimte’ en kamer 10 ‘café’. Dat patiënten bij binnenkomst hun sfeer kunnen kiezen. Is dat geen out-of-the-box patiëntenparticipatie? Of hebben we dan straks 12 mensen op kamer 9 en 2 op 10? Want dan komt weer de veiligheid in het geding?
Ik ben heel benieuwd hoe andere daghospitalen dit aanpakken. Is er op jouw afdeling voldoende ruimte voor de wensen van je patiënt? En vraag jij daar wel genoeg naar?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account