En nou maar hopen dat ze dit niet lezen, de dokters. Ik wil ze niet onnodig naast hun schoenen laten lopen. Genoeg medische haantjes in de ziekenhuiswereld, maar ik moet het even kwijt.
We hebben d’r nu namelijk twee van die lieverds. Arts-assistenten. Ja, ik mag het niet zeggen. Want ‘lieverds’ kan je ook weer denigrerend opvatten. Maar ze zíjn lief, ik kan er niks aan doen. Deze twee hebben geen ochtendhumeur. Dus als ik om vijf-minuten-voor-het-begin-van-hun-dienst een vraag heb, dan nemen ze daar de tijd voor. Ze schrijven heel behulpzaam op wat ik ze dicteer. Een nog niet geschreven recept. Een niet doorgedoseerde hoeveelheid insuline.
Zowel voor, tijdens als ná de artsenvisites kan ik bij ze terecht met mijn vragen. Volgens mij zouden ze zelfs de tijd nemen om mijn eigen gezondheidskwaaltjes op te lossen. Gelukkig verdwijnen mijn kwaaltjes als sneeuw voor de zon als ik werk met zulke schatten.
Ik zal er niet omheen draaien, zet mijn geloofwaardigheid hier maar weer eens op het spel. Ik vind de lieve dokters ook best leuk. Leuk in de zin van Medisch-Centrum-West-leuk. Leuk als – zou ik geen partner hebben (en baby op komst, laat ik dat in hemelsnaam niet vergeten) – dan zou ik best een ‘oogje’ kunnen ontwikkelen op één van de twee.
Ze drinken koffie in de teampost. Ze zeggen ‘dank-je-wel’ en ‘asjeblieft’ en ‘mag ik even storen?’ Ze vragen hoe het met me gaat. O ja, én ze nemen de tijd voor de patiënten. Ze strijken neer aan het bed bij kleine en grote verdrieten, maken oogcontact (al worden de dames- patiënten en collega’s daar wel wat onrustig van).
We krijgen met z’n allen zin om naar ons werk te gaan. Plotseling is de donkere ochtend niet zo’n onoverkomelijk feit. We staan fluitend op, smeren brood. Toch maar weer eens op de fiets. Is goed voor de lijn. We pakken de trap. We blozen stralend. Zijn niet vermoeid te krijgen.
Hoera voor lieve dokters!
Wanneer is een dokter volgens jou lief?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account