‘Ik zie door de bomen het bos niet meer’. Een uitdrukking die wel allemaal wel eens gebruiken als er te veel ineens gebeurt, waardoor je het niet meer goed kunt volgen.
Gelukkig heb ik daar niet zo’n last van. Maar afgelopen maandag kreeg ik dat gevoel wél.
Tijdens onze tweewekelijkse bespreking meldde de receptioniste dat er bij de receptie iets klaar stond voor mij en een collega. Of we dat maar even wilden komen halen. En inderdaad, bij de receptie stond een mevrouw met twee bossen bloemen, die ons hartelijk kwam bedanken voor de zorg die wij haar man hadden gegeven. Natuurlijk waren er ook andere collega’s geweest, maar kennelijk hebben wij net op momenten dat onze zorg erg nodig was, de juiste hulp kunnen bieden. Mevrouw wilde ons daarvoor ‘in de geest van haar man’ bedanken met een bos bloemen. Natuurlijk hoeft dat niet, en dat zeggen we ook altijd. Maar dit gebaar van deze mevrouw, die nog geen drie weken na het overlijden van haar man de moeite neemt om ruim dertig kilometer te rijden om ons persoonlijk te komen bedanken met bloemen, dat is indrukwekkend en heel mooi!
Alleen (en dat vind ik gelijk het vervelende van de hele situatie): ik kon me deze zorg met moeite nog voor de geest halen. Samen met mijn collega kwam ik er wel weer uit. Kennelijk maak je in de korte tijd dat een cliënt in zorg is, zoveel indruk dat het de familie lang bij blijft. Gelukkig weet je er dan wel om heen te praten, maar kennelijk gebeurt in ons werk te veel om te kunnen onthouden. Herkennen jullie dat ook?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account