Blogger Evelyn gaat voor het eerst als verpleegkundige mee op een zorgboot van de Zonnebloem. Zo’n week is nog best spannend voor sommige passagiers, maar ook voor haar zelf. En dat schept een band.
Daar sta ik dan, net zo zenuwachtig als de cliënten. Waar ik normaal vol zekerheid bij de mensen thuis kom, zijn wij nu allebei op onbekend terrein. We weten niet wat ons te wachten staat tijdens deze vakantie.
Voor mij is het zo vanzelfsprekend om te gaan kamperen of in het vliegtuig te stappen. Alle cliënten zei ik laatst voor drie weken gedag. Ze vragen dan vol interesse waar ik naartoe ga, en vertellen daarna graag over hun eigen ervaringen. Sommige ouderen teren al jaren op herinneringen van vroeger, omdat er geen nieuwe vakanties meer zijn. Ze vertellen over de mooie plaatsen waar zij met partner en kinderen naartoe gingen. Fijne herinneringen, die een traan van geluk of gemis opwekken.
Gelukkig zijn er initiatieven om zorgbehoevenden toch een vakantie te laten beleven. Ik besloot deze zomer voor het eerst mee te gaan. Zodat de ouderen die melancholisch terugblikken, nieuwe vakantieverhalen kunnen vertellen aan de verzorgenden en verpleegkundigen die bij hen over de vloer komen.
Ik vind het doodeng. Alleen op weg naar de boot, daar aankomen en niemand kennen. Ouderen, mijn alledaagse cliënten, zie ik ook zo binnen komen. Soms met partner, dochter of vriendin, maar soms ook alleen dit avontuur aangaand. Zoekend om zich heen kijkend wat er op ze af komt.
Maar zodra de boot gaat varen en de openingsborrel officieel begint, is de toon meteen gezet. Mevrouw van Steen vraagt of ik wel ‘bevoegd’ ben om dit borreltje te nuttigen, waarop ik lachend antwoord dat ik wel jong oog, maar hier gelukkig zeker aan mag meedoen. Wanneer mevrouw vervolgens haar glaasje eerder leeg heeft dan ik, kan ik het plagen niet laten… ‘U vindt mij wel te jong, maar wie kan hier nu beter met mate drinken?’ Mevrouw barst in lachen uit.
Na een halve dag draait een hele groep vrijwilligers van verzorgenden en verpleegkundigen alsof we al jaren een team zijn. Ik doe het werk wat ik eigenlijk dagelijks uitvoer. Meneer Brouwer maakt zich daar toch een beetje zorgen om. ‘Heb je nog niet genoeg van het werk van het hele jaar door? Dan moet je hier ook nog komen werken.’ Ik leg uit dat er een wezenlijk verschil is. Deze week heb ik geen horloge om, ik kan alle tijd nemen en ik hoef geen administratie te doen. Ik kan naast iemand zitten, een kop thee drinken en luisteren naar de verhalen en herinneringen van vroeger. Welke avonturen zijn beleefd en alle uitdagingen die zijn getrotseerd.
Ik zie mensen genieten, lachen, een glinstering in de ogen. Tijdens mijn werk zie ik dat helaas weinig. Eerder treurige gezichten omdat er weer een dag is aangebroken waarop men alleen thuis zit. Bezorgd om wat deze dag weer zal brengen.
Aan het einde van de week verlaat ik lachend de boot. Net als de cliënten heb ik er een bijzondere levenservaring bij. Om de week af te sluiten, doe ik nog één laatste sprintje met een mevrouw in een rolstoel. Ze schatert. Geen garanties op droog gebleven incomateriaal dus.
Kiezen tussen de administratie of de patiënt…het dilemma van blogger Evelyn.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account