Nu de crisis aanhoudt, de werkeloosheid oploopt en de economie stagneert ben ik blij met mijn beroepskeuze. Een topsalaris verdien ik niet als verpleegkundige in het ziekenhuis, maar met mijn zelfverkozen nulurencontract stel ik nog altijd zorgeloos mijn eigen rooster op. De toekomst zie ik zonnig in. Mijn deskundigheid zal hard nodig zijn het komende decennium.
Toch gaat de crisis niet voorbij aan onze sector. De terugtredende overheid levert komende jaren minder zorg. Met hulp van familie, buren en vrienden moeten mensen weer ‘in hun eigen kracht’ komen te staan, zoals staatsecretaris Van Rijn dat zo modern weet te verwoorden. Veel mensen vinden het een slechte zaak dat er beknibbeld wordt op thuiszorg en huishoudelijke hulp. Zelf ben ik niet per definitie tegen.
Regelmatig stoor ik me aan verwende Nederlanders, die er maar vanuit gaan dat alles voor ze geregeld en betaald wordt. Gisteren nog was ik in gesprek met een welvarende mevrouw wier man binnenkort naar huis mag. Ze had een uitgebreid lijstje met wensen opgesteld. Of er twee keer per dag iemand van de thuiszorg kan komen. ’s Ochtends om te helpen met douchen, ’s avonds om haar man naar bed te brengen. Verder wilde ze graag hulp in de huishouding, een rolstoel voor buiten, een rollator voor in huis en, ze was het bijna vergeten, een aangepaste opgang, zodat ze met de rolstoel makkelijker de drempel kan nemen.
Ik schrijf het op, geef de wensenlijst door aan de transferverpleegkundige en zucht nog eens diep. Een rollator kun je op Marktplaats kopen voor een prikkie. Die handige neef of buurman kun je gerust vragen een mooi plankje te timmeren voor over de drempel. Een werkster kost hooguit veertig euro in de week. En dagelijks thuiszorg, zelfs twee keer? Je kunt best zelf je man helpen met douchen, wellicht kan de thuiszorg het twee of drie keer in de week van je overnemen.
De overheid heeft groot gelijk wanneer ze vindt dat mensen meer zelf kunnen regelen. Neemt niet weg dat de bezuinigingsmedaille ook een donkere kant heeft. Naast verwende Nederlanders tref ik in het ziekenhuis met regelmaat kwetsbare mensen waar het thuis spaak is gelopen. Psychiatrische patiënten die verwaarloosd zijn, ernstig ontregelde diabeten met een taalachterstand, ondervoede ouderen met een delier. Al deze patiënten hebben één ding gemeen: als er een weekje eerder thuis doortastend was ingegrepen, zou de dure ziekenhuisopname niet nodig zijn geweest.
In 2015 zal bijna de helft van het budget op de huishoudelijke hulp zijn wegbezuinigd. De keuze voor het verzorgingshuis komt praktisch te vervallen. Langer thuis wonen wordt het motto, met minder zorg, die ook nog eens zelf geregeld moet worden bij verschillende aanbieders. Verwende Nederlanders overleven het stapje terug ongetwijfeld. Kwetsbare mensen daarentegen zullen vaker dan nu het geval is thuis vastlopen. En vaker dan nu zal een ziekenhuisopname de uitkomst zijn. Zoals gezegd: als verpleegkundige in het ziekenhuis zie ik de toekomst zonnig in. Maar of de samenleving in zijn geheel daar bij gebaat is?
Wil je reageren? Registreer je dan.
Registreren kan heel eenvoudig én gratis.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account