Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
Een collega heeft knakworsten meegenomen. Die staan glanzend en roze op tafel. Zo hebben we het over lekker eten en mosterd, zo hebben we het over geslachtsorganen. De één blijkt nog smakelijker te kunnen vertellen, dan de ander.
Ondertussen stapt een arts-assistent binnen. Hij wil met ons mee eten en of dat mag? ‘Natuurlijk!’ verwelkomen we hem, met schrille stemmetjes. ‘Ga zitten!’ Maar schrik niet, zeg ik, want we hebben vieze praatjes. ‘Geeft niet,’ grijnst deze dokter terug. Hij kent ook nog wel wat sappige anekdotes.
En ja daar zijn ze weer, de verhalen over mensen die dingen in holtes staken, die wij er dan weer uit moesten halen. De dingen die je níet moet zeggen tijdens een blaascatheterisatie. Zetpillen op plaatsen waar ze niet horen. Even houd ik me in. Wat denkt deze dokter tegenover mij nu van mij? Dan begint hij smakelijk te vertellen over een patiënt en een aubergine.
Na een half uur dwingt spierpijn in buik en wangen ons om weer aan het werk te gaan. We zetten onze knop terug op standje ‘serieus’ en doen weer ons respectvolle ding.
Aan het eind van de dienst zit mijn collega plotseling te blozen. Ik vraag haar voorzichtig wat er is. Ze stamelt dat ze vreest dat deze dokter ons nooit weer serieus neemt. Wat moet hij wel niet van haar denken? Hadden we dit wel moeten doen?
Het geheel inspireert me tot een blog. Ik ben benieuwd wat collega’s vinden. Is hier sprake van ontspanning? Of zet je met een half uurtje gênant gegiebel een werkrelatie ónder spanning?
dit is volgens mij duidelijk pure ontspanning. artsen zijn net zo goed mensen met humor als wij verpleegkundigen.
En van huis uit (mijn vader en veel van mijn kennissen zijn arts) weet ik dat ook artsen behoorlijk leuke verhalen kunnen vertellen en hier de humor van inzien.
dus gewoon lol maken en melig zijn met elkaar en je hierna niet lullig erover voelen.
want hij/zij is vast intilligent genoeg om te begrijpen dat dit om meligheid gaat en dat je weldegelijk respectvol met de client en met je werk om gaat 🙂
Da fragt man sich beim Durchlesen schon, ob man doof war. Danke für deine Einsichten
Dit lijkt mij duidelijk een geval van ontspanning. Tijdens het werk op een psychogeriatrische afdeling zijn wij tot de conclussie gekomen dat ook 94-jarigen volledig mee kunnen komen tijdens een gesprek dat bol staat van de schunnigheden en onderbroekenlol!
Als we de ander niet bespotten en belachelijk maken en alles dicht bij ons zelf houden, kunnen en mogen we lachen. Na zo ’n flinke lachpartij wordt het werk weer eens zo veel prettiger.!!!!Ja. toch????
Ik sluit mij volledig aan bij de mannelijke collega’s 🙂 het stopt wel wanneer een collega me komt helpen bij een eenmalige blaassondage met de woorden “awel vind je ’t gaatje niet…” heel ongemakkelijk voor de patiënte. Ook wel een eenmalige opmerking 🙂 Gho zoals eerder gezegd, als man in deze vrouwelijke wereld is het van tijd wel is slikken, want de vrouwelijke collega’s kunnen er ook wat van. Zalig is dit, maar je moet er tegen kunnen…
Ik kan me helemaal aansluiten bij alle reacties. Humor, meligheid helpen alleen maar voor een fijne werksfeer en geeft een stuk ontspaaning.
Voor alles is een tijd. Prediker meldde het ons al.(Wie was Prediker? Vraag het een collega, die nog iets met kerkgang heeft……). En tijd voor relativerende humor, soms heel banaal, is het bijna altijd wel tijdens of na een hectische werkdag.
Zo lang een ander daar geen last van heeft/krijgt…
verder sluit ik me wilco roos en petra aan.
Af en toe kan een beetje lol geen kwaad hoor en een dokter is ook maar een mens. Hem neem je toch ook nog steeds serieus ?
Als je niet kan lachen op de werkvloer gaat het mis !
Mijn ervaring is dat gegiebel niet alleen de werkvreugde verhoogt, maar ook de werkrelatie absoluut niet schaadt.
Humor is belangrijk om met elkaar ook de ellende aan te kunnen!
Humor is het beste ingrediënt voor een goede werk relatie!
En ik kan hey weten als zijnde man in deze vrouwen wereld.
Ik heb gesproken.