Het oude bloemetjesbehang van de muur peuteren, lukt mij zonder veel zweten. Schuren kan ik en verven gaat ook goed. Dan moeten er op de muren uiteraard weer nieuwe bloemen. En dat wil ik ook kunnen. Gewapend met spons, kwast en emmer soppend plaksel, bestijg ik de ladder…
Het plaksel is gewillig. Kan zo op de muur. Zit zo op de muur. Ook de bloemen op het vliesbehang lachen vol vertrouwen, terwijl ik ze vrijlaat van de rol. Heel voorzichtig leg ik het papier tegen de wand. Ik volg het patroon. Dit kan ik. Het zit er eigenlijk vrij vlot, heel netjes in. Voorzichtig laat ik mij van de ladder zakken…
Op de grond, moet de baan nog ultrarecht langs de plint gesneden worden. Met een mes. Het mes is niet zo scherp meer. ‘Hier,’ zegt mijn vriend hulpvaardig, ‘deze is nieuw. Doe voorzichtig, hij is vlijmscherp…
En daar zat hem het euvel. Daar ging alles mis. Mes glijdt langs plint, door behang, en -RATS- En au. Eerst denk ik nog dat het allemaal met een sisser afloopt. Het mes is op mijn nagel gestopt. Dan zie ik bloed onder mijn nagel…
Bloed! Paniek! En die paniek begrijp ik niet. Ik zie toch heel geregeld bloed? Ook wel in veel grotere hoeveelheden. Nee, het is die nagel. Ik heb al een gruwelijke hekel aan nagelknippen bij een ander. Sterker nog, dat weiger ik! Er is iets met mij en nagels. En nu de helft van mijn wijsvingernagel heen en weer wappert, voel ik prikkeltjes in hoofd en benen…
Omdat ik de verpleegkundige ben (mijn klushulpen zijn kapitein en verzekeringsexpert), zeg ik maar dat ik mijn hoofd even tussen mijn knieën moet hangen. En puur uit trots, val ik niet flauw. Een flauwvallende verpleegkundige zou té gênant zijn.
Ik kan dat niet, ik kan het níet. Ik kan niet tegen wonden aan vingers en zeker niet wanneer het nagelschade betreft. Ik moet mij er maar bij neerleggen. Kom gerust bij mij met liters bloed uit buik of hoofd, maar laat mij niet uw ingegroeide teennagel zien…
Ik ben me er eentje!
Oh wat erg he? Ik heb gelukkig nergens last van. Kan overal tegen volgens mij maar idd zo’n kunstoog vind ik toch ook wel een beetje eng.
Sukses met je vinger EN het klussen.
ik kan overal tegen behalve als er iets is met ogen…vroeger op de neurologie een patient gehad met een oogprothese, liep altijd met een slap gevoel weg na het verzorgen van de ogen!
Ik kan absoluut niet tegen sputum of andere slijmen. Daar kan ik we van kokhalzen .. Bah!
Nagels en ogen, die zijn voor mij not-done. Ik kreeg al kippevel bij het lezen van jouw verhaal.Ogen druppelen gaat nog nét, maar daar is dan ook alles ook mee gezegd.Tijdens mijn ok-stage in mijn leerlingentijd moest ik meelopen met de staaroperaties. Helaas liep ik niet zo ver mee. Ben niet verder gekomen dan de verdoving, toen lag ik al op de vloer van de recovery. Dat zal een zeer geruststellend gezicht zijn geweest voor de patient…..
zooo mee eens! ik zap altijd weg bij ehbo-programma’s als een of andere klusser met een afhangend nageltje komt. brrrr.
Kom bij mij niet aan met voeten! Zo ontzettend vies vind ik….
Ik, of tenminste mijn cliënten, mogen zich gelukkig prijzen. Ik ben nog niets tegengekomen in mijn 11 jaar binnen de zorg waar ik niet tegen kan. Anders ligt het als een collega verpleegkundige met een spuit aankomt om mij even bloed te trekken of te verdoven. Ik zorg er nu wel voor dat er een bed in de buurt is, waarop ik zacht kan landen. Beter dan de punt van het bureau waar ik aanzat.
Ik heb het met overgeven… Zien braken doet braken zullen we maar zeggen…
Schitterend.. en herkenbaar. Volgens mij heeft iedere VPK wel zo van die specifieke dingen die er net eventjes over gaan. Vooral als je zelf ineens lijdend voorwerp bent.
Hopelijk is de kapitein of verzekeringsexpert zo vriendelijk geweest u van een pleister te voorzien.
Gr. Tjerk
1ebach. VPK