Zorg aan huis is meer dan alleen zorg. Dat maakt het vreselijk leuk maar je moet daar wel tegen kunnen. Het vergt aanpassingen van jezelf, flexibel zijn, breder denken en je grenzen durven te verleggen.
Durf ik als professional mijn grenzen te verleggen? Ja, dat durf ik. Ik heb nu eenmaal de eigenschap om het leuk te vinden om grenzen te verleggen. Ook collega’s zie ik over hun grenzen heen gaan. Het maakt ze goede professionals. Professionals die verder kijken dan hun dagelijkse werkzaamheden.
Zo spelen huisdieren soms een grote rol bij mensen thuis. Helaas kom je met regelmaat tegen dat cliënten zelf niet goed in staat zijn om te zorgen voor hun huisdieren. Recent hadden we een echtpaar in zorg die gingen verhuizen naar een andere woonplaats. Mevrouw zorgde al jaren voor twee zwerfkatten. Helaas konden de katten niet mee. Zo hebben we kunnen regelen dat de dierenambulance ze kwam halen. Daar stonden we dan met twee miauwende katten, te wachten op de dierenambulance. Dat is best lachen.
Sommige situaties vergen het uiterste van je. Situaties waarin je een andere knop om moet zetten. Waarom? Omdat je dan verder moet gaan. Er zijn aardig wat situaties die ik me zeer goed herinner, waarin ik dat heb moeten doen. Een aantal jaar geleden heb ik een oudere terminale mevrouw begeleid. Je bouwt tijdens deze intensieve zorg een band op. Deze band kan soms best hecht worden. Je stapt in iemands leven en speelt daar een belangrijke rol in. Tot ieders ergste nachtmerrie brak mevrouw in de laatste paar dagen van haar leven haar bovenbeen. Het was moeilijk om mevrouw pijnvrij te krijgen.
Toen ik er op een avond was, wachtend op de huisartsenpost die ik ingeschakeld had, huilde mevrouw zonder op te houden. Ze verging van de pijn. Door het huilen heen kon ik haar om mij horen roepen. Dat doet iets met je. Enigszins trots dat iemand om jou roept, aan de andere kant, schaam je je rot want iemand hoort niet om jou te roepen. Ik begreep mevrouw wel. Het was het vertrouwen wat we opgebouwd hadden. Een pijnvrije dood was tijdens onze gesprekken over alle mogelijkheden, vaak aan bod gekomen. Er stond klassieke muziek op, mevrouw haar favoriete muziek. Ik heb de radio harder gezet en ben naast haar gaan zitten. Gewoon simpel haar hand en arm vasthouden. Het hielp, mevrouw kalmeerde. De huisartsenpost heeft diezelfde avond nog sederende middelen ingezet. Ze overleed de andere ochtend.
Een andere jonge mevrouw met terminale kanker, die ik ruim een jaar begeleid had, vroeg mij een aantal weken voordat zij euthanasie ging plegen huilend om het volgende: ‘Ik heb niemand voor mijn kat, wil jij voor haar zorgen?’ Het beestje werd al dagelijks door ons verzorgd en ik had er een band mee opgebouwd. Tijdens de vele uren durende gesprekken met mevrouw lag de kat bijna altijd op mijn schoot. Ik durfde niet direct een antwoord te geven. Toen ze het me voor de tweede keer huilend vroeg, bijna smeekte kon ik niet weigeren. Tijdens het laatste bezoek aan mevrouw, een dag voordat zij euthanasie ging plegen, vroeg ze me huilend of ik goed voor het beestje wil zorgen. Ik moest het beloven. En ook ik als stoere wijkverpleegkundige en toentertijd leidinggevende van het team, hield het niet meer droog. De huisarts en mijn collega’s zagen mijn tranen. Het maakte me geen bal uit.
Of ik later last heb van dit soort situaties? Absoluut niet. De knop gaat thuis weer om. Natuurlijk moet je wel ventileren. Je volgt je gevoel en verlegd daardoor je grenzen. Je kunt meer betekenen voor mensen als je durft die grenzen te verleggen. Maar geloof me, je professionele houding is nooit echt helemaal weg. Die knop valt echt niet om te zetten. Waar je ook bent in de wereld. Je bent zuster voor de rest van je leven.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account