Vrienden en kennissen zijn wel eens onder de indruk als je vertelt dat je verpleegkundige bent en veel terminale zorg doet. Ons mooie vak komt aan op een combinatie van gezond verstand en intuïtie. Niets meer maar ook niets minder.
‘Ik vind het knap dat jij dit werk kunt doen!’ Hoe vaak heb ik dit de afgelopen jaren niet gehoord als ik aan vrienden en kennissen vertelde waar ik mijn dagen als verpleegkundige mee vul. Inderdaad, het is niet gemakkelijk, vaak zelfs moeilijk. Soms moet je er niet teveel over denken, maar gewoon je intuïtie het voortouw laten nemen.
Ik heb gisteren de herdenkingsdienst bekeken van de slachtoffers van het busongeluk in Zwitserland. Diep geroerd luister ik naar de getuigenissen van ouders, broers en zusjes van de overleden kinderen. Vol bewondering zie ik presentator Bart Peeters zijn werk doen. Ik geef je het maar te doen om in zo’n grote hal, met zoveel rouwende mensen, de juiste toon te vinden. Om je werk te doen.
En juist dat is het wat verpleegkundigen in staat stelt om in droeve situaties te werken. Je hebt in de loop der jaren geleerd om je eigen emoties op de achtergrond te zetten en er te zijn voor anderen. De juiste woorden te spreken, stil te zijn als het nodig is, maar vooral om steun te geven.
Al luisterend naar de getuigenissen gaan mijn gedachten terug naar de cliënt waar ik vorige week op verzoek van de huisarts een venflon inbracht. Die middag zou er euthanasie worden verricht. In de kamer zaten vijf familieleden. ik kende meneer niet, want hij kreeg zorg van een particulier bureau. De man kon nauwelijks meer praten. Nadat ik de naald had ingebracht, gefixeerd en doorgespoten, heb ik mijn spullen weer ingepakt, en hem ‘een goede reis’ gewenst. Hij pakte mijn hand beet, drukte die stevig en zei, duidelijk verstaanbaar ‘merci’. En dan is het maar goed dat ik in zo’n situatie mijn beroepshouding kan laten prevaleren.
Vijf minuten later in de auto heb ik een paar keer diep moeten zuchten, om vervolgens op weg te gaan naar mijn volgende cliënt. Een krasse dame van 85, bij wie ik een morfinepomp moest aanvullen. Ook haar kende ik nog niet. Zij zat op de rand van haar bed, en ik ging op mijn knieën voor haar zitten om uit te leggen wat ik kwam doen. Om het ijs een beetje te breken, vertelde ik haar dat ik op mijn knieën zat omdat dit beter voor mijn rug is. ‘U moet daar niks achter zoeken hoor!’ Waarop de vrouw adrem antwoordde ‘ach jongen, laat mij toch dromen!’
Het is juist die balans tussen verdriet en humor die ervoor zorgt dat ik als verpleegkundige mijn werk kan doen. Zwaar is het niet, maar wel intrigerend, soms moeilijk. Knap?! Nee, maar je moet je wel bewust zijn van waar je mee bezig bent.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account