Vandaag is mijn eerste kennismaking met de bewoners in het verpleeghuis waar ik mijn eerste stage loop. Na tien weken theorie eindelijk de praktijk in voor de stage ‘kennismaking met de zorg’.
– Goedemiddag, ik ben Quinten en ik ga hier tien weken stage lopen.
– Dag jongen. Ik ben Annie en mijn man is overleden.
Dat wordt op mijn allereerste dag tegen mij gezegd, ik ben net binnen. Hoe moet ik hierop reageren? Wat is het beste in deze situatie? Ik heb echt geen idee en kies dan maar voor een stilte.
Een paar seconden erna zegt Annie: en wat ga je hier doen?
Ik liep stage op een afdeling voor dementerenden, en het bleek dat Annie wel vaker tegen iedereen zei dat haar man was overleden. Maar het zette me toch aan het denken. Hoe ga je om met zorgvragers die diep geëmotioneerd zijn? Patiënten die van de arts horen dat ze kanker hebben, mensen die wakker worden en hun been is geamputeerd na een auto-ongeluk, bewoners waarvan recentelijk een familielid is overleden?
Natuurlijk leer je hiermee omgaan, je leert wat empathisch vermogen is en hoe je iemand in zo’n situatie moet verplegen. Maar toen Annie tegen mij zei dat haar man was overleden viel ik toch even stil. Daar baalde ik eigenlijk wel een beetje van.
Hebben jullie dit ook meegemaakt en hoe reageerden jullie?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account