Als verpleegkundige Rik na een heftige avonddienst thuis komt, beseft hij weer hoe goed hij het heeft met zijn gezin.
Vanavond moet ik onder andere om zes uur stomazorg verlenen bij mevrouw Jansen. Ze heeft uitgezaaide darmkanker en een slechte prognose. Dat wordt een heftig bezoek.
Iets voor zessen bel ik aan. Een dame van middelbare leeftijd doet de deur open. ‘Goedenavond mevrouw, ik ben Rik, verpleegkundige van de thuiszorg. Ik kom u helpen bij de stomazorg’, zeg ik. Het is heel even stil en als ik verder de gang in kijk zie ik twee kleine kereltjes, ongeveer dezelfde leeftijd als mijn dochters. Zouden zij de kinderen zijn van mevrouw?
Beetje dom
‘Je komt niet voor mij, maar voor mijn dochter. Ze ligt boven op bed.’ Op dat moment weet ik het weer. Dit is de oma die op haar kleinzonen past, totdat papa thuiskomt van zijn werk. Ik voel me een beetje dom. Ik heb wel de rapportage gelezen, maar niet naar de geboortedatum gekeken. Ik had dus kunnen weten dat mevrouw Jansen niet van middelbare leeftijd is, maar 33 jaar oud. Drie jaar jonger dan ik. Ik ben er stil van en bied mijn excuses aan. ‘Je bent niet de eerste die denkt dat het om mij gaat. Maak je geen zorgen jongen, ik neem het je niet kwalijk.’
‘Ga jij mijn mama helpen?
Zachtjes doen
Ik loop verder naar binnen en zeg de kleine mannen gedag. Ze zien mij met mijn werktas binnen komen. ‘Ga jij mijn mama helpen?’, vraagt de oudste. ‘Ja kerel, ik ga mama helpen’. ‘Doe je wel zachtjes? Ze heeft pijn.’ Met een brok in mijn keel knik ik ja.
Ik loop naar boven naar de slaapkamer en zie een doodzieke jonge vrouw liggen. Ze kijkt me aan en lacht. ‘Dat is nog niet eerder gebeurd’, zegt ze. ‘Een broeder, leuk!’ Ik begin te lachen. Gelukkig vindt ze het leuk. Dat is niet altijd zo. We raken aan de praat en er ontstaat een ontspannen en luchtige sfeer. Na vijftien minuten ben ik klaar en zeg ik haar gedag.
Dankbaar
Als ik weer in de auto zit, gaat er van alles door mijn hoofd. Wat een sterke vrouw. Wat een verdriet en wat een moeilijke situatie voor het gezin, en die oma. Ik vind het heel heftig allemaal. Tijdens de overdracht kan ik gelukkig met mijn collega’s de situatie bespreken en mijn verhaal doen.
Als ik rond half twaalf thuis kom, ga ik gelijk door naar boven. Voordat ik mijn bed in stap, loop ik even bij mijn lieve meisjes naar binnen. Even een kus en een knuffel. En dan kruip ik in bed naast mijn vrouw. Ik kijk haar aan en ben dankbaar.
tekst: Rik Remmerswaal
Heb jij ook iets bijzonders meegemaakt, mail dan naar francine.aarts@bsl.nl
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account