Verpleegkundige Francien ontmoet een jonge patiënt met borstkanker, die haar een waardevolle levensles leert.
tekst Francien Bos illustratie Annelien Smet
Rechtop zat je in bed, een fleurig sjaaltje rond je kale hoofd. Je verspreidde een bijna tastbare levensenergie rond je ziekenhuisbed. 36 jaar, goedlachs, een jong en knap gezicht. En een dubbele borstamputatie: in de ene een tumor, de ander ‘preventief geruimd’. Jouw woorden.
Levensles
‘Het is misschien niet verstandig, maar ik houd niet zo van verstandig’, zei je met een groot sushiplateau op je schoot. Je mocht eigenlijk alleen maar een beschuitje en een kopje thee. ‘Ik wil het leven vieren. Ik denk namelijk dat ik daar nu wel recht op heb.’ Je wees naar je ingepakte borst met de daaraan bungelende drainflesjes. Je zag mijn kleffe boterhammen en zei: ‘Weg daarmee, vanavond eet je sushi met mij.’ Ik observeerde je vanaf het voeteneinde. Je levenslustige houding was geen act, maar gewoon jij. Je leerde mij een levensles: er voor honderd procent voor gaan. Ga je op je bek, dan sta je gewoon weer op.
Contact
Een maand later bungelde mijn vinger twijfelend boven jouw vriendschapsverzoek. Ik neigde naar niet accepteren, want zwaar onprofessioneel, maar deed het toch. Het was de eerste en laatste keer dat ik inging op een dergelijk verzoek. Na een jaar opperde ik om het contact te verbreken. Ik kon mij voorstellen dat je niet meer wilde denken aan die donkere periode. Maar je schreef me: ‘Die heeft mij de meest waardevolle lessen in het leven geleerd. Een mooie herinnering. Ook aan jou, miss Sushi.’
Gesprek
Ons contact verwaterde, tot we elkaar tegen het lijf liepen. Je was zwanger, wie had dat gedacht? ‘Ik wil blijven leven tot mijn dochter zich mij herinnert’, zei je. ‘Ik weet namelijk niet zeker dat die klotenziekte me niet inhaalt.’ Je beviel van een prachtig meisje, maar het geluk was van korte duur. De kanker was terug en verwoestend uitgezaaid. Hoe vertel je een moeder dat ze haar kind niet zal zien opgroeien? Niemand van ons kon het slechtnieuwsgesprek aan. Maar jij stapte de kamer binnen en zei: ‘Voor de draad ermee’.
Zelf beslissen
Ik zit in mijn tuin met een glas wijn. Sinds lange tijd keek ik nietsvermoedend op je Facebookpagina. Al twee maanden geen update. Een akelig gevoel bekroop me en na wat zoeken vond ik je rouwadvertentie. Je had zelf besloten dat het genoeg geweest was. Jij besliste over de einddatum van jouw leven. Niet aftakelen, maar gaan zoals je was. Ik schrijf een kaart aan een echtgenoot die ik niet ken. Een man met een kind dat jouw ogen heeft. Ik schrijf hem over de eerste keer dat ik jou zag, de sushi op je schoot en je klaterende lach. De lach die hij zo goed kende. En die weerklinkt als ik aan je denk. Ik zal je niet vergeten.
Liefs, miss Sushi.
Dit is een ingekorte versie van een blog op Agora.nl.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account