Oncologieverpleegkundige Margot wordt herkend door een man in haar spreekkamer, die speciale herinneringen aan haar heeft.
tekst: Margot van Ark-Franken, illustratie: Annelien Smet
‘Kan het kloppen dat wij elkaar eerder gezien hebben?’ vraagt de man aan me als hij de spreekkamer binnenkomt. ‘Niet van hier’, gaat hij verder, ‘maar van een andere afdeling. Is dat mogelijk?’ ‘Jazeker’, antwoord ik, ‘ik werk al jaren hier, en op andere afdelingen.’ De man vertelt dat zijn vrouw vijf jaar geleden in dit ziekenhuis heeft gelegen en dat hij mijn stem herkent. ‘Ze had een hersentumor en lag op uw afdeling met een gebroken heup’, vervolgt hij. Er gaat een klein lampje bij me branden.
Songtekst
‘Ik herinner me u’, gaat meneer verder, ‘omdat u de songtekst van het liedje I’m a survivor van Destiny’s Child op het kussen van mijn vrouw gelegd had. Dat is haar in die tijd tot grote steun geweest. We hebben de tekst opgehangen op het prikbord tegenover haar bed en bij haar ontslag mee naar huis genomen.’
Hersentumor
Er begint me iets meer te dagen. Deze patiënte was een vrij jonge vrouw met een gebroken heup. Men vermoedde toentertijd dat de breuk werd veroorzaakt door een uitzaaiing van de borstkanker. Ze had uitvalsverschijnselen gehad, was door haar been gezakt in de keuken en gevallen. Tijdens de opname bleek uit een hersenscan dat ook daar een tumor zat. Die ze niet konden verwijderen.
Regie in eigen hand
Een heftige casus. Wat ik er nog van weet is dat deze patiënte een sterke, zelfstandige vrouw was die wist wat ze wel en niet wilde. Die de regie in eigen hand wilde houden. Psychisch zat zij er op een gegeven ogenblik doorheen. Ze mocht zes weken haar been niet belasten en het revalideren ging moeizaam. Dat was het moment dat ik haar die uitdraai met de tekst van dat liedje gaf.
In een speciaal doosje
Ik vraag meneer hoe het verder is verlopen met zijn vrouw. Hij vertelt me dat zij een tijdje heeft gerevalideerd in het revalidatiecentrum. Dat ze veel last had van de beperkingen, maar dat ze toch nog een tijdje heeft kunnen lopen met krukken. Later is ze gestopt met de hormonale therapie omdat ze daar emotionele klachten en opvliegers van kreeg. Dat was voor haar geen kwaliteit van leven meer.
De ziekte werd progressiever. Binnen een jaar breidden de uitvalsverschijnselen zich uit en kreeg ze ook neurologische klachten. Ze ging het palliatieve traject in en is uiteindelijk rustig thuis ingeslapen. ‘De uitdraai van dat liedje heeft nog lang in de wc gehangen’, vertelt meneer. ‘Ik heb nu een nieuwe relatie, maar die tekst bewaar ik nog steeds in een speciaal doosje.’
Deze en andere blogs van Margot vind je op de Facebookpagina Onzichtbare Zorg.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account