Sommige cliënten blijven je bij, ook al is dat andersom niet zo. Oud-verpleegkundige Jurn Verschraegen herinnert zich de dementerende Louisa nog goed.
Ik kende Louisa nog van tijdens mijn stage in de thuisverpleging. Zevenentachtig was ze. Diepe rimpels in het gezicht en vingers met nagels die zwart zagen van het wroeten in haar moestuin. Minutenlang legde ze uit hoe erg het was dat ze zoveel begon te vergeten en hoe goed buitenlucht kon doen.
Vreemde man
Toen ik de eerste keer als gediplomeerde verpleegkundige bij haar aanbelde, verheugde ik me erop haar terug te zien. De deur ging op een kier. ‘Wie is daar?’, riep ze angstig. Ik zei vriendelijk dat ik blij was
