Soms is op je vrije dag werken het enige juiste dat je kunt doen, vindt wijkverpleegkundige Esther Otten.
`Vrij is vrij!’ hoor ik mezelf zeggen tegen mijn collega wanneer ik haar aanraad om haar telefoon uit te zetten tijdens haar vrije dagen. Mijn collega kijkt me een beetje sarcastisch aan en ik weet direct waarom… Het is de pot die de ketel verwijt dat ie zwart ziet.
Klik
Ik herinner me een vrouw die eigenlijk veel te jong was om ons nodig te hebben. Ze had al een lang proces achter de rug met operaties en chemokuren en na een goede periode keerde de kanker terug. Hoewel ze achteruit ging, bleef ze ongekend sterk. Het kon haar allemaal niet schelen wat iedereen ervan dacht, maar zij zou leven!
We wilden niet te veel collega’s bij haar over de vloer, dus ging ik vrijwel altijd wanneer ik werkte naar deze dame toe. We hadden een klik en we lachten wat af. Als ik haar de nieuwe steunkous aanwurmde na het douchen en het zweet me uitbrak of de eerste keer dat ik mijn ‘douche-outfit’ met plastic schort en overschoenen showde: we lachten overal om. En soms huilden we een beetje. Als ze niet op de naam kon komen van wat ze wilde eten of niet meer wist hoe het programma heette dat ze wilde kijken. Uiteindelijk hoefde ze dat niet eens meer te zeggen, want ik wist het antwoord al.
‘Geen seconde heb ik overwogen die dagen niet te gaan werken’
Vrije dag
Toen het einde naderde, werd het lijden zo zwaar dat ze besloot het laatste stukje niet bewust mee te willen maken. In een van onze laatste mooie gesprekken vroeg ze me of ik erbij wilde zijn wanneer de sedatie zou starten en – als het zo ver was – of ik voor haar wilde zorgen als ze was overleden. Ik beloofde het ter plekke.
De sedatie werd gestart op mijn vrije dag. Ze overleed op mijn vrije dag. Beide dagen kreeg ik telefoon van een collega, en wist ik gelijk al hoe het zat. Samen met mijn collega en de echtgenoot van mevrouw verleende ik de allerlaatste zorg. We haalden herinneringen op en de tijd stond even stil. Geen seconde heb ik overwogen die dagen niet te gaan werken.
Gezichten
Ik weet dat ik die periode veel te vaak en te lang aan het werk ben geweest. En begrijp me niet verkeerd; ik ben blij dat er regels zijn die voorkomen dat er onmogelijke dingen van ons verwacht worden. Maar zeg nu eerlijk: wat is in dit geval kwaliteit van zorg? De gezichten van haar nabestaanden op die dag zijn voor mij het antwoord op die vraag. Ik zou het zo weer doen.
Esther Otten blogt over haar werk op
www.nurseesther-nl.webnode.nl/blog/
Heb jij ook iets bijzonders meegemaakt, mail dan naar adri.vanbeelen@bsl.nl
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account