Een man wordt opgenomen op de revalidatie-afdeling waar verpleegkundige Ellis werkt. Zijn hulpeloosheid maakt diepe indruk op haar.
Dit artikel vind je ook in Nursing-magazine september 2018.
Meneer Stevens* (57) wordt bij ons opgenomen met forse hartproblematiek, postoperatief ernstig gecompliceerd. Maar hij wil ertegenaan en kijkt uit naar de therapieën. Kort hierna volgt, door verschillende medische omstandigheden, een maandenlange ziekenhuisopname, waarna wij hem opnieuw mogen verwelkomen.
Narigheid
Van de positief ingestelde man die we eerder hebben leren kennen, is inmiddels weinig meer over. Meneer is belast met veel, héél veel, narigheid en heeft enorm ingeleverd qua conditie. Hartfalen, dialysebehoeftig, meerdere moeilijk te genezen wonden, heftige jichtklachten en nog meer medische ellende. Meneer ervaart zijn hulpbehoevendheid als een kwelling. Om hulp vragen is een enorme opgave voor hem, terwijl zijn conditie juist schreeuwt om hulp.
Zelfstandigheid
Regelmatig benoemt hij zijn onmacht, wanhoop, verdriet en spreekt hij uit dat de kwaliteit van zijn leven in het gedrang komt. Juist de zelfstandigheid die hem zo kenmerkte, waar hij niet zonder kan, is hem bruut afgenomen. Hij slaapt moeilijk, weet zich letterlijk geen houding te geven en heeft, ondanks een zorgvuldig pijnbeleid, voortdurend pijn. Er zijn momenten dat elke handeling hem moeite kost, toch wil hij zichzelf zelfstandig verzorgen.
Gelukkig dringt het zo nu en dan tot hem door dat hij daarmee energie verspilt die hij tijdens de therapieën zo hard nodig heeft. Dan laat hij zich door ons helpen, zij het met een niet te missen weerstand.
Kleine dingen
De negatieve spiraal van zijn gedachten neemt de overhand, hij zit als het ware opgesloten in een vicieuze cirkel van ellende. Zijn lichaam werkt al helemaal niet mee … Zodra dit medisch verantwoord is, gaat hij een weekend naar huis.
Hij ervaart zijn hulpbehoevendheid als een kwelling
Het blijken een paar hopeloze dagen, waarna meneer verslagen retour komt. Hij vertelt mij het gevoel te hebben afscheid te hebben genomen van zijn huis. Er volgen gesprekken over hoe nu verder.
Vanzelfsprekend werkt iedereen mee, het team stelt een nieuw plan op. Hij volgt de momenten therapie waar hij het meeste voldoening uit haalt, start later op, het zit ‘m in kleine dingen. We gunnen hem zoveel meer.
Medisch
Niet alleen psychisch, ook op medisch vlak gaat hij achteruit. Toenemende benauwdheid, onverklaarbare hematomen en andere veranderingen in zijn gezondheidstoestand zijn de reden van opnieuw insturen. Op dat moment zegt mijn gevoel dat we hem niet meer zullen terugzien.
Enkele weken later vernemen we dat meneer is overleden. Zelden eerder ervoer ik zo’n gevoel van opluchting bij het horen van een dergelijk verdrietig nieuws.
*De naam van de patiënt is gefingeerd
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account