Blog Cagla: ‘De wijkverpleging: steunkousje aan, steunkousje uit?’

Cagla vindt het jammer dat er onder haar medestudenten zoveel vooroordelen heersen over werken in de wijk.

Op zoek naar mijn lokaal haast ik de schoolgangen door. Die vijf minuten extra mijn ogen dicht werden al gauw vijfentwintig. En tsja, toen kwam ik te laat. Al wachtend op de lift hoor ik twee medestudenten praten over hun aankomende stages. ‘Stage lopen in de thuiszorg, man wat lijkt dat mij vreselijk! Wat kan je daar nou leren?’ zegt de een. In de tussentijd komt de lift aan en we stappen tegelijk in. ‘Ik weet het, steunkousje aan, steunkousje af, dat wordt nog een interessant,’ antwoordt de ander sarcastisch.

Aangekomen op de tweede etage stappen mijn studiegenoten uit. Ik denk nog eens na over hun gesprek. Wanneer is die aversie tegen de zorg in de wijk ontstaan? Vooral nu, wanneer cliënten bijna gedwongen worden langer thuis te blijven wonen en zij die aandacht en gezelschap juist nodig hebben? ‘Steunkousje aan, steunkousje af.’ Het herhaalt zich in mijn gedachten.

Zelf heb ik ook voornamelijk ziekenhuisstages gehad, maar weet daardoor in welke condities sommige patiënten weer naar huis gaan. De thuiszorg is zoveel meer is dan steunkousje aan, steunkousje af. Zo zag ik bijvoorbeeld een emotionele oma, moeder, maar ook zus die net twee borstamputaties achter de rug had vanwege die rotziekte kanker. Zij verloor voor haar gevoel een stukje vrouwelijkheid, en een stuk waarmee zij haar dochters groot bracht. Ze is zo bang de ziekte aan diezelfde dochters over te dragen. Ze zit in de put, maar met twee drains in de borsten en een uitgebreid wondbehandelplan sturen we haar naar huis met thuiszorg.

Een jonge man van 38. Net papa geworden van een tweeling. Net te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft. Cystic fibrosis is de boosdoener. De donorlong heeft te lang op zich laten wachten, hij krijgt te horen dat hij niet lang meer te leven heeft. Hij wilt graag naar huis, zijn laatste momenten doorbrengen met zijn tweeling en zijn lieve echtgenote. Maar hij is zo benauwd en hij heeft zoveel pijn. Het gespecialiseerde thuiszorgteam wordt ingeschakeld. Met pijnpompen en zuurstoftanks sturen we hem naar huis. En ook hier is de emotionele lading groot. Misschien zelfs te groot om te benoemen.

Goed, jullie snappen het punt wel. Wat ik wil zeggen is: laat je verrassen tijdens je opleiding. Zie zoveel mogelijk plaatsen waar je als verpleegkundige kan werken. Niet iedere cliënt zal jou onthouden, maar andersom ook niet. Wel zullen ze onthouden wie die lieve jongedame of jongeheer was die de tijd nam om tijdens een hectische dienst toch een kopje koffie te drinken met ze. Sta ervoor open. Het is echt de moeite waard.