Blog Hugo: 'In waardering kan ik niet wonen'

Hugo gelooft er oprecht in dat verpleegkundigen enorm gewaardeerd worden door bestuurders, artsen en de samenleving als geheel. ‘Het vervelende is: in waardering kan ik niet wonen.’

Ik schrijf deze column op 15 mei. De ijskar bij de ingang van het ziekenhuis is verdwenen. De chocolade en de taart zijn op. De barista-koffie heeft weer plaatsgemaakt voor het dubieuze goedje dat normaalgesproken uit de automaten stroomt. Al met al is er weinig dat nog doet denken aan de Dag van de Verpleging.

We hebben mooie woorden gehoord op 12 mei, de geboortedag van Florence Nightingale. Ik geloof ook oprecht dat we enorm gewaardeerd worden door bestuurders, artsen en de samenleving als geheel. Het vervelende is: in waardering kan ik niet wonen. Voelen we niet allemaal dat het leven flink duurder is geworden de afgelopen jaren? Een huis kopen is voor de gemiddelde verpleegkundige nauwelijks nog weggelegd, zeker niet in de Randstad. De huren zijn torenhoog. Boodschappen en energie zijn door de regering ook nog eens extra belast. Het zou echt superfijn zijn als de nieuwe ziekenhuis-cao minimaal het verlies aan koopkracht compenseert.

Helaas is het voorstel dat werkgevers doen verre van toereikend. Ze willen ons eind dit jaar 2% salarisverhoging geven. Alleen al afgelopen jaar gingen we er qua koopkracht 3% op achteruit. Een pijnlijke constatering dringt zich op: we worden schaarser en tegelijkertijd armer. Geld is niet per se belangrijk voor verpleegkundigen. Ik weet het. Geld is voor ons pas belangrijk als we dingen niet meer kunnen betalen. Langzaam maar zeker gaan we wel die kant op. Er zijn steeds meer verpleegkundigen die over elke euro na moeten denken. Deskundig, waardevol voor de samenleving, onvervangbaar zelfs. Maar de eindjes aan elkaar knopen wordt moeilijker.

Het tegenbod van de vakbonden is 4% loonsverhoging. Dat klinkt nog bescheiden als je het mij vraagt. Werkgevers geven echter aan dit niet te kunnen betalen. Ik snap dat het lastig is. De cao geldt voor iedereen in het ziekenhuis, niet alleen voor verpleegkundigen. Ieder procentje staat voor grote sommen geld. Maar wat werkgevers toch vooral bedoelen is dat het onbetaalbaar is in de huidige context.

Het zou geweldig zijn wanneer we als beroepsgroep deze keer voet bij stuk houden. Deels omdat daar waardigheid in schuilt. Assertief zijn op de juiste momenten is immers prima voor ons zelfbeeld. Maar vooral omdat een flinke salarisverhoging ziekenhuizen dwingt tot verandering. Hoe tof zou het zijn als we te duur worden voor zinloze registratieactiviteiten? Te duur om medicatie uit te zetten in de nachtdienst? Te duur om kastjes te soppen? Te duur om gegevens over te schrijven omdat digitale systemen niet communiceren met elkaar? Echt; hoe hoger ons salaris, hoe dichter we de kern naderen van ons vakgebied. En misschien gaan ziekenhuizen dan echt kritisch naar de eigen organisatie kijken. Is zo’n enorme communicatieafdeling bijvoorbeeld noodzakelijk? Dragen de maatschappen wel genoeg bij aan het verpleegkundig salaris? Is er nog ruimte voor innovatie?

Laten we onze werkgevers daarom een handje helpen en vasthouden aan de loonsverhoging van 4%. En het jaar daarop weer. Misschien dat we na verloop van tijd zelfs weer hoopvol op Funda kunnen kijken.