Toen ik mijn loopbaan als medisch secretaresse begon, was ik maar net 20, piepjong dus. Op een dag werd er een jongen binnen gebracht met een zwaar hersenletsel na een scooterongeval.
Hij was er heel slecht aan toe en zou lange tijd in ons centrum verblijven. Af en toe zag ik hem in zijn rolstoel voorbij komen als de verpleging hem naar de therapieruimtes bracht. Hij lachte heel lief en zijn ogen waren staalblauw en heel sprekend, een prachtige jongen om te zien. Na enkele maanden liep hij met een looprekje door de gangen, weliswaar heel moeizaam, maar hij kon zichzelf verplaatsen, een hele overwinning voor hem. Hij bleef maar lief lachen als hij langs kwam en op een dag liep ik ook in de gang en raakten we in een leuk gesprek, iets wat heel vermoeiend voor hem was, aangezien zijn spraakvermogen ernstig aangetast was.
Vanaf die dag kwam hij een paar keer per week bij me langs om een praatje te maken en zag ik de jongen die probeerde te overleven en al zijn toekomstdromen moest loslaten. Wat een klus voor een 17-jarige jongen! Hij vertelde dat hij heel graag kok had willen worden en de ambitie had om zijn creativiteit dermate te ontwikkelen dat hij in Nederland een begrip zou zijn in de culinaire wereld. Helaas..dit was voor hem niet meer weggelegd. In onze gesprekjes probeerde ik hem een beetje op te beuren. Het werd een leuk contact en gaandeweg merkte ik dat hij mij erg leuk vond. Hij vroeg me regelmatig of ik een keertje met hem uit wilde gaan, maar ik legde hem uit dat ik een relatie had en dat dit echt niet kon. Hij was teleurgesteld, maar begreep het ook wel en bleef steeds komen.
Na een lange periode van revalidatie ging hij met ontslag. In ons centrum wordt jaarlijks een sport- en doedag georganiseerd voor patiënten en oudpatiënten. Op deze dagen zag ik hem steeds terug. Hij bleef nog jarenlang deze dag bezoeken. Het was altijd een feest als hij kwam. Hij verbleef enkele dagen per week in een activiteitencentrum waar hij de leiding probeerde te helpen met koken. Zo kon hij toch nog zijn liefde voor koken laten gelden. Het is 25 jaar geleden dat ik hem ontmoette, maar soms vraag ik me af wat er van die leuke jongen met die mooie blauwe ogen is geworden.

Schrijf je hier in voor hét congres voor afdelings- en medisch secretaresses, waar blogger Marion ook aanwezig is. Snelle inschrijvers profiteren van een fikse korting!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account