Renée heeft haar zaakjes graag op orde, ook tijdens haar verpleegstages. Haar takenlijstjes bieden haar houvast. Ze leert dat ze die in het werk best eens mag loslaten.
Graag weet ik van tevoren hoe de zaken ervoor staan, wat ik kan verwachten en waar ik mij op moet voorbereiden. Ook tijdens mijn studie verpleegkunde komt deze eigenschap regelmatig naar voren. Ja, ik heb mijn zaakjes graag op orde! En ik word dan ook vreselijk onrustig als de zaken anders lopen dan gepland, of als ik afhankelijk ben van een ander. Een voordeel van mijn controlfreaky gedrag is dat ik meestal goed ben voorbereid. Dit wordt op een stageplek gezien als een positieve eigenschap.
Ik denk dat veel verpleegkundigen deze eigenschap wel herkennen. Afspraken regelen en dingen organiseren zit in ons verpleegkundig bloed. De collega die precies weet wat er komen gaat is voorbereid op iedere drukke dag. Vorige week viel mij alleen iets op. We prijzen de collega’s die de boel onder controle hebben, maar zodra een patiënt nét iets meer aandacht wil, vinden we hen irritant en langdradig.

Verpleegkundige die patiënt werd
Als verpleegkundige in een ziekenhuisbed belanden: dan zie je pas wat ‘lijstjes afwerken’ voor effect kan hebben op de patiënt. Het overkwam verpleegkundige en trainer Mark de Jong. Lees hier zijn schokkende verhaal >>>
Ik moest een patiënt opnemen die geopereerd zou worden aan een nekhernia. Toen ik bij haar aankwam, had zij zich tot in de puntjes voorbereid. Ze had voor zowel de zaalarts, als de operateur, als de verpleegkundige een eigen vragenlijstje met dingen die ze wilde weten over de opname. Het opnamegesprek duurde veel langer dan ik in mijn eigen ‘gecontroleerde’ planning bedacht had en de vragen bleven maar komen! Nadat ik de meeste beantwoord had, adviseerde ik de vrouw om de komende dagen maar een beetje ‘over zich heen te laten komen’. Maar ik zag ook wel aan haar dat dat iets was wat ze niet kon. Ze wilde de boel graag onder controle hebben en zeker zijn van de situatie.
Het is toch eigenlijk ook hypocriet van mezelf. Ik weet precies hoe het voelt om niet te weten waar je aan begint. Ik heb er een hekel aan! En zo’n patiënt heeft natuurlijk ook geen idee wat er allemaal gaat gebeuren. Ze ligt hier alleen en heeft totaal geen medische kennis. Zij maakt niet iedere dag gemiddeld zo’n drie operatie-patiënten op de afdeling mee. Wij weten precies hoe haar dagen zullen verlopen, maar zij natuurlijk niet. Zij heeft op internet gelezen dat je een dwarslaesie kunt krijgen van een operatie aan je nek. Logisch dus dat ze vragen heeft! Maar stiekem vind ik zo iemand soms wel irritant. Want dat schopt mijn schema in de war.
Deze patiënt heeft me wel aan het denken gezet. Ik zou ook vragen hebben als ik mij in de handen van een wildvreemde moet overgeven, in een wereld die ik niet ken… Ik krijg er nu al de kriebels van. Toch me wat meer inleven de volgende keer.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account