Heel even was Renée volledig afhankelijk van de mening en kundigheid van een ander. Totdat die ander vertelde hoe de vork in de steel zat, was het wachten. Afwachten tot Renée de uitslag zou horen van haar praktijkexamen. Altijd weer spannend.
Gedurende mijn opleiding maak ik deze ‘afwachtmomenten’ heel veel mee, bijvoorbeeld tijdens de praktijktoetsen verpleegtechnische vaardigheden. Tijdens een blok leren we verschillende verpleegtechnische handelingen uit te voeren die we in een nog onbekende combinatie bij een simulatiepatiënt moeten uitvoeren. Ik vergelijk het altijd een beetje met muziekwedstrijd of zo iets; het concept (welk stuk ga je spelen), de repetities (oefenen, oefenen, oefenen), de generale (alle puntjes op de i), het optreden en de finale-uitslag.
Tijdens het concept zitten we met de klas in een praktijklokaal. We hebben ons allemaal enigszins voorbereid en weten welke vaardigheid we ons eigen moeten maken. De een heeft zich voorbereid door de literatuur in te duiken, de ander door filmpjes te kijken waarbij de handeling voor wordt gedaan. We wachten tot de docent alles heeft uitgelegd en checkt of we nog vragen hebben.
Daarna beginnen de repetities. De eerste keer oefenen is nog tijdens de les, maar voordat je echt onder de knie hebt hoe zo’n subcutane injectie aseptisch gedaan is, moet je het vaker doen. Daarom reserveer ik met twee klasgenoten ‘een bed’ zodat we kunnen oefenen. Het script erbij, een souffleuse in de coulissen en maar herhalen en herhalen.
De toetsperiode nadert en de laatste vaardigheidsles wordt volledig besteed aan de formatieve toets. Een soort generale repetitie, waarbij alles is zoals het op de toets ook zal gaan. Het enige verschil is dat je nu geen onvoldoende krijgt als je iets vergeet te doen of te zeggen. De spanning voor de voorstelling is al enigszins voelbaar en iedereen wil het zo goed mogelijk doen.
Blogger Sandra staat aan de andere kant van de opleidingenrots. Ze schreef er (uiteraard) een leuke blog over.
Lees deze hier >>>
En dan is de grote finaledag aangebroken. ‘s Morgens krijg ik mijn ontbijt niet lekker weg. Ben behoorlijk nerveus. Vooral ook omdat ik weet dat je om de kleinste dingetjes kunt zakken. Echter wel belangrijke dingetjes, zoals een bedhek omhoog doen, niet contamineren en je even voorstellen bij de patiënt.
Dan is het zover. Je zit met drie medestudenten te wachten tot je naam geroepen wordt. Voor the feeling krijg ik een uniformjasje aan, en betreed het podium. De toets begint.
Na afloop van de toets begint de echte ellende pas. En dat moment bedoel ik… Het moment dat je moet wachten totdat de examinator, de docent en de simulatiepatiënt gaan beslissen of je je toets gehaald hebt. Ik kan er nu niets meer aan veranderen. Door alle stress vraag ik mij ineens af of ik mijn handen wel gedesinfecteerd heb, of het bed niet nog hoog staat, of ik wel de juiste naald heb gebruikt.. Ik weet het niet meer en kan wel 100 dingen bedenken waardoor ik kan zakken.
Plotseling gaat de deur open en wordt mijn naam geroepen. Ik loop terug naar ‘het podium’ en vol verwachting hoor ik aan of ik de toets gehaald heb, of ik de zogenaamde wedstrijd gewonnen heb. Daarna volgt de ontlading. Wat een last valt er dan van me af zeg! Gelukkig heb ik tot nu toe alle praktijktoetsen in één keer gehaald, met een 10! Nu ik weet dat het optreden goed is gegaan, merk ik pas wat voor zweetlucht er in het lokaal hangt en hoe rood mijn wangen zijn van inspanning. Maar het maakt me niets uit. Ik ga naar huis: gebak eten met mijn huisgenootje. Zij is net als ik tweedejaars hbo-v, dus ze weet hoe het voelt.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account