Blog Sandra: 'Puzzelen en peinzen'

Gisteravond kwam in elk leeg bed een spoedopname. Met alle bedden vol, moesten er vanmorgen nog vier opnames bij. Dan maken we van tweepersoonskamers gewoon vierpersoons. Superefficiënt. Personeel rekt mee. Niet in aantal, maar in creativiteit. Het is niet waar ik voor kies. Maar ik heb geen keuze.

Hoewel. Ik lees over Pauline Gransier, een rolstoel- en zorgafhankelijke, jonge meid. Zij had ook niet veel te kiezen. Had veel zorg nodig. Tot ze koos voor herinrichting van haar woning. Nu kan ze overal zelf bij. Heeft minder zorg nodig. Geïnspireerd door haar gevecht uit dat hoekje van onmogelijkheden, zit ik nu in de zon te fantaseren voor zo meteen mijn late dienst begint. Had ik mijn drukke dienst gister kunnen herinrichten, als Paulines huis?

Ik had veel bellen: po’s, piepende infusen. Ik moest veel bellen: een arts, het avondhoofd. Kortom, communicatie hield mij van mijn werk. Althans, van het werk dat ik plande.

Levert het tijd op, als de patiënt bij het bellen al een keuze maakt: po nodig, infuus piept? Dan neem je de po of infuuszak meteen mee, terwijl je naar je patiënt loopt. Wat nu als patiënt of familie vragen kan stellen via een tablet. Dat we aangeven: ‘Typ hier uw vraag. Gedurende het bezoekuur krijgt u uw antwoord’. Dan plant de verpleegkundige vervolgens haar goed voorbereide antwoord in.

Stel, je kunt je vragen mailen naar de dienstdoende arts of het avondhoofd. Onder acuut of minder acuut. Een app bundelt alle vragen vanuit jouw afdeling. Zo kan de arts in één telefoontje alles beantwoorden. En het avondhoofd plant haar route aan de hand van de aangeboden vragen. Efficiënt.
Het lab belt mij om te vertellen dat een suiker hoog is. Dan bel ik een arts. Wat nu als het lab die uitslag mailt. Naar mij én de dienstdoende arts. Ik ben op de hoogte. De arts kan reageren. Haal mij daar tussenuit.

Gisteravond moest ik halsoverkop rennen naar de afdeling naast ons. Een patiënt zag de reanimatieknop aan voor een lichtknopje. Zet bij die knop voortaan: ‘reanimatie’ en niemand zal daar per ongeluk nog op drukken. Opgelost voor altijd.
Het enige wat ik doe hier in de zon, is me afvragen: wat maakte gisteravond druk? Ik mopperde niet. Ik keek ernaar. Als naar een puzzel. Tot ik alle vierkantjes heb gevuld en iedereen meer tevreden werkt. Even puzzelen en peinzen, dat werkt ontspannend. Ofwel omdat je puzzelt. Ofwel omdat je morgen leuker werkt.
En o nee, we blijven vechten voor voldoende personeel. Maar we moeten stoppen met zeuren, vind ik. Zeuren maakt werk alleen maar zwaarder. Je kunt leren accepteren dat je in een rolstoel zit, maar je verzetten tegen de beperking! Wie fantaseert met me mee?

Meer Sandra

Sandra werkt in een ziekenhuis in Friesland en blogt al zo’n 7 jaar op Nursing.nl over haar werk en leven als verpleegkundige. Een overzicht van alle blogs van Sandra>>>