Wijkverpleegkundige Annemiek leest in de media nogal eens dat de maaltijdondersteuning voor cliënten met dementie in de wijk niet wordt vergoed door zorgverzekeraars. Dit is hoe zij het aanpakt.
Mevrouw Bloem woont alleen in een seniorenappartement. Zij heeft Alzheimer maar lijkt zich aardig te redden. Ze heeft een vaste routine in haar dagelijkse gang. Opstaan, koffie en een sigaretje en dan wassen en aankleden. Wij, de wijkverpleging, komen dagelijks in de eerste helft van de ochtend. We kijken of ze de dag goed is opgestart en herinneren haar aan medicatie-inname. Weekboodschappen worden op vrijdag gedaan door een van haar kinderen. Soms loopt ze zelf met haar rollator naar de buurtwinkel voor een half brood of koffiepads. Zelf koken lukt niet meer. Wekelijks worden vier kant-en-klaar-maaltijden gekocht en in de koelkast gezet. Die kan ze zo opwarmen in de magnetron, familie belt haar rond vijf uur om te helpen herinneren. Twee dagen komt een (klein)dochter bij haar koken en mee-eten. Zaterdag brood met soep. Goed geregeld zou je zeggen.
We drinken regelmatig een kopje koffie met mevrouw als ‘het werk’ gedaan is. Een goede gelegenheid voor een praatje en observatie. Mevrouw scharrelt rond in haar keuken en maakt koffie. Ik geef de pillen van de ochtend en spoor haar aan er een glas water bij te drinken. (Dat is alvast 200 cc.) Op het aanrecht staat een vuil bordje met kruimels en een kloddertje jam. (Ze heeft al ontbeten vanochtend.)
De koelkast gaat open en ik kijk mee. Het is nu vrijdag en er staan twee maaltijden. Dat klopt niet, ze zouden op moeten zijn. Ik vraag hoe het warme eten gaat. ‘O, goed hoor! Ik heb altijd wel een restje in de koelkast staan.’ Ze doet de koelkast weer open en laat me de maaltijden zien. Ze vertelt omstandig een warrig verhaal met als motto ‘Goed eten hoor!’
Als ik de lege medicatiezakjes in de prullenbak gooi, zie ik onder de ruim afgesneden broodkorstjes een aardappel, wat groente en een stukje vlees liggen. En een leeg vruchtensapflesje. (Gisterenavond niet veel gegeten, vanochtend ¾ boterham. Het sap van gisteren is op.) Na de koffie vraag ik of ik nog iets kan doen. ‘Nee hoor, ga maar gauw, er wordt vast op je gewacht’, is het antwoord. Ik zet nog een vol flesje vruchtensap op het tafeltje naast de bank waar mevrouw graag zit, rietje erbij, de dop een beetje open gedraaid.
Ik schrijf rapportage. Vink de zorgdoelen waaraan ik tijd heb besteed af:
- Controle medicatiegebruik
- Voeding, drinken
- Begeleiding persoonlijke zorg
- Monitoren: Gezonde voeding. Voeding over de datum
- Observeren: oriëntatie en geheugen
Ik registreer 35 minuten. Besluit aan het eind van mijn route nog even langs te gaan in het kader van preventie. Bel vanmiddag ook nog met de dochter over de maaltijdkeuze. Zo houden we een oogje in het zeil en mevrouw op de been.
Het is ingewikkeld en kost tijd om op de juiste manier, structureel, de maaltijdondersteuning te regelen volgens de regels van WLZ, WMO, ZVW. Vrijwilligers, kastje-muur, het gaat niet vanzelf. Maar als wijkverpleging kunnen we veel doen; observeren, handelingen, preventie, adviseren. Een goed zorgplan is cruciaal! Wij werken ermee om de zorgvraag en -doelen in kaart te brengen, voortgang vast te leggen, goede zorg te leveren en deze te verantwoorden. Gelukkig hoeven wij niet elke handeling te verantwoorden; als de doelen in het zorgplan en de daaraan verbonden declaraties in lijn zijn, is de zorgverzekeraar tevreden. Dus bij ons geen gedoe over de vraag of de wijkverpleging zich mag bezighouden met maaltijdondersteuning. In het zorgplan staat dat mevrouw zo lang mogelijk zelfstandig wil blijven wonen. Goede voeding/voldoende drinken hoort daarbij, dus dat monitoren we. Idem voor het advies over de maaltijden. Ik wil maar zeggen: door methodisch te werken met een goed zorgplan kan er meer dan je wel eens hoort in de media.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account