‘Patiënt met acute wond mag wél douchen’

1. Je ontvangt de prijs onder andere voor de validatie van het wcs-schema in 2006. Is het niet wat laat om daar nu nog een prijs voor te winnen?

‘Het is een oevre-prijs voor mijn werk in de wondzorg. De validatie van het WCS rood-geel-zwart model was een onderdeel van mijn proefschrift destijds, maar het heeft het Kenniscentrum WCS erg geholpen om zichzelf op de kaart te zetten. Zelf ben ik vooral heel trots op wat ik samen met mijn team heb bereikt de afgelopen jaren: de eerste EBP-richtlijn voor acute wondzorg, het competentieprofiel voor wondverpleegkundigen en de professionalisering van de wondverpleegkundigen door EBP. Dit heeft veel betekent voor de beroepsgroep en voor de patiëntenzorg. Ik vind de prijs een kroon op mijn werk.’

2. Wel hardnekkig ritueel heerst er nog in de wondzorg?

‘Het onnodig gebruiken van antiseptica en wondbedekkers bij gesloten wonden zijn net zo hardnekkig als de badjes met huishoudelijke reinigingsoplossingen zoals Biotex  en soda, dat mogen we echt niet meer gebruiken. Een ander hardnekkig misverstand: met een wond mag je niet douchen. Soms wordt er zelfs geadviseerd om 10 dagen niet te wachten. Ik zag het onlangs nog op televisie. Toen kreeg Roy Donders (de stylist van het zuiden met een eigen reallife soap op RTL 5) het advies om 10 dagen niet te douchen omdat hij een hoofdwond had. Dat klopt gewoon niet, je mag veel eerder douchen en daar is ook wetenschappelijk bewijs voor. Volgens de richtlijn acute wondzorg is kort douchen – minder dan 10 minuten – bij een primair gesloten wond toegestaan in de eerste lijn binnen 12 uur en na 24 uur in de tweede lijn. Het is belangrijk dat verpleegkundige dit weten, douchen geeft zo’n kwaliteit van leven voor een patiënt.’

Nursing-poster Acute Wondzorg

Nursing stelde een poster samen met de belangrijkste schema’s uit de richtlijn Acute Wondzorg. Die kun je downloaden op onze website.DOWNLOADEN

3. Wordt EBP voldoende benut in de wondzorg?

‘In de wondzorgwereld wordt steeds meer gebruik gemaakt van EBP. Maar de kennis die we hebben vanuit EBP moeten we nog beter benutten. Dat begint met de implementatie van richtlijnen die vertaald moeten worden naar de praktijk bijvoorbeeld door lokale protocollen te maken. Daar kan bijvoorbeeld de WCS een grote rol in spelen, die ze overigens al met succes op zich nemen. Zij zijn de experts die de richtlijn naar de praktijk en het onderwijs vertalen. Het gaat er om dat de resultaten uit EBP de werkvloer en de patiënt bereiken. Pas dan leidt wetenschap tot beterschap.’