Blog Jos: 'Dit is niet de taak van verpleegkundigen Levenseindekliniek'

‘Uit dossieronderzoek onder 200 dossiers die we bij de Levenseindekliniek behandelden, durven we voorzichtig te concluderen dat in een derde van de gevallen de arts moeite had met het euthanasieverzoek vanuit twijfels over ondraaglijkheid van het lijden, de complexiteit van het euthanasieverzoek of omdat de patiënt niet terminaal was.’

Ik moest er even goed voor gaan zitten om te snappen wat hier staat.

Uit – tenminste – 200 dossiers blijkt dat de arts er moeite mee heeft. Ik neem aan dat hier de eigen huisarts wordt bedoeld en niet de arts die verbonden is aan de Levenseindekliniek. De oplossing: verpleegkundigen van de Levenseindekliniek gaan de huisartsen begeleiden. Niet alleen in een gesprekje of telefonisch consult. Nee, ze lopen zelfs mee met de arts in het onderhavige euthanasietraject als dat nodig is. ‘Kritisch over de schouder meekijken’ noemt projectleider Petra Smaal van de Levenseindekliniek het. Het is een zorggewoonte: als iets niet loopt, dan maken we er een project van. Projectplan, doelstellingen, projectleider, voortgangsrapportages, evaluaties en ga zo maar door.

Ik heb  daar moeite mee, zelfs grote moeite. Het spreken over euthanasie is in eerste instantie een zaak tussen de behandelend arts en de zorgvrager. Geen enkele huisarts wordt uit het niets verrast met een bewuste euthanasievraag. Daar is al een heel traject aan vooraf gegaan, soms zelfs van jaren. Een traject waarin de palliatieve care het wint van de cure. Waarin gesprekken tussen huisarts en zorgvrager over: ‘hoe nu verder?’ standaard ingebed moeten zijn. In zijn eigen beroepsmatige omgeving heeft de huisarts de beschikking over Palliatieve Advies Teams. De zorgvrager heeft vaak al hulp van een thuiszorgorganisatie. Tien tegen een dat ook in die organisatie de kennis en kunde rondom vragen en medische beslissingen rond het levenseinde adequaat aanwezig is. Zorg op maat noemen we dat, toch?

Kleinschalig, dat is voor mij een sleutelwoord in de zorg rond hen, die aan het einde van hun leven denken: ‘En nu?’ Niet weer een extra professional die de huisarts gaat adviseren/begeleiden. Haal die kennis dicht bij huis. Bij een palliatief advies team, of bij verpleegkundigen die specialistische vervolgopleiding palliatieve verpleegkunde hebben gevolgd.
Goed bedoeld, dat project van de Levenseindekliniek. Maar voor mij verspilling van geld en tijd.