Ik vond mezelf terug in heerlijk verpleegkundig werk.
We hadden wat minder patiënten dan anders. Normaal verplegen wij zo’n 9 tot 11 mensen in een late dienst. Vandaag hadden we er 12. Maar er waren ook 2 verpleegkundigen. Een handig rekenend verpleegkundige, weet dan al snel dat we 8 uren hadden voor 6 patiënten per persoon. Wat een weelde.
6 pillen, 6 vragende familieleden, 6 toiletbezoeken of minder. Dus ook 6 lange gesprekken en niet allemaal over ziek-zijn. Ik leerde dat patiënt 1 een eigen café had gehad en van cocker spaniels hield. Patiënt 2 had zijn leven lang gevaren. Mevrouw 3 haar lievelingskleur was roze en dame 4 ernaast was in haar leven al 4 keer op een Zonnebloemcruise geweest. Mevrouw 5 huilde om haar echtgenoot die ze miste en vertelde vol passie over haar kleinkinderen. En over breien en voetenzalf en schorseneren en grasmaaien. Het kon allemaal en nog was er tijd over om van meneer 6 te vernemen dat hij koeien had en een robot die hen melkte. Zijn koeienpassie straalde van zijn van koorts doordrongen gelaat.
En tussen al die gesprekken wist ik het ineens, dit was wat mij had getrokken tijdens mijn hbo-v. Dit was waarover ik passievol vertelde op verjaardagen als iemand mijn beroepskeuze niet begreep. Natuurlijk was ik verpleegkundige. Ik kreeg betaald om mensen in ogen te kijken. Ik oogstte rust en dankbaarheid, als ik informatie rond zaaide. Patiënten onthielden mijn naam, gewoon omdat ze me zo lief hadden gevonden.
En toen er meer tijd was voor de patiënt, waren er ineens minder bellen. Niet omdat er minder mensen waren, maar omdat er meer tevreden mensen waren. Als je alle verstoringen wegneemt van die 10e of 11e patiënt, al die extra zorgen, dan houd je ineens verpleegkundetevredenheid over. Nee, mijn baan is helemaal niet stom geworden. Alle heerlijkheid ligt gewoon heel diep verstopt tussen de klussen en bellen.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account